Νύχτωσε... κι εκείνη καθισμένη ακόμα στα σκαλιά της αυλής.. περίμενε.. Είχε χαθεί μέσα στις σκέψεις της... στο μυαλό της γύριζε η υπόσχεση του- πάνω της είχε πλάσει την εικόνα της ζωής της. Είχε παραδοθεί στο κάλεσμα της Αφροδίτης - είχε ταξιδέψει μαζί του στη θάλασσα του πόθου. Και τώρα... τις έκαναν παρέα οι σκιές. Νύχτωσε... τι περίμενε; δεν ήξερε... αλλά αυτό πρόσταζε η καρδιά που αναπολούσε μικρές στιγμές του χρόνου... στιγμές έρωτα και πάθους που είχαν μετατραπεί σε βασανιστική αναμονή. Νύχτωσε... και αργούσε να έρθει ξανά.. τώρα πια φοβόταν... φοβόταν..
Κική Μπουρδάκου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου