Κι εσύ που νόμιζες
πως άρρωστος και γερασμένος
ταριχεύεται...
Με ηλιαχτίδες οι αλκυόνες
την καρδιά του χειμώνα
θεραπεύουν.
Γερνά ποτέ, Αγάπη μου
ο Χρόνος;
ή
μήπως ποτέ, λησμονά
η Ροή του;
σαν ουράνιο σπέρμα
στους βολβούς της γης
εισχωρεί
Χρωματίζει τα τριαντάφυλλα
ραμφίζει
τα άχυρα στα χείλη
των αποδημητικών
ανοίγει
το πουκάμισο
στου σοφά το πρεβάζι
να γενεί φωλιά
να κουρνιάσουν
την Άνοιξη
τα χελιδόνια.
Μαίρη Μπριλή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου