Μέτρησα στην φούχτα
Μου ρώγα-ρώγα-μια,δυο!-
απ το σταφύλι Σου.
Ευλαβικά,τις κρατώ
στην παλάμη Μου
μην,τις καταστρέψω.
Μεγάλη η Τιμή Μου
κι η καρδιά θέριεψε.
Λέω,πρέπει κρασί να κάνω,
κρίμα ειν να τις γευθώ μονάχη,
ολάκερος ο κόσμος!
-πριν κι επόμενος-
να δοκιμάζει,να μεθύσει,
ας τρεκλίσει λίγο-θεμιτό!
Με ατέρμονη προσήλωση,χρόνια
τις κουβαλούσα στην ίδια αυτή παλάμη
-χέρι δεν άλλαξα!
Φτάνοντας στο λίκνο Σου,
στης Αρμονίας την ζήση
κατάκοπη,με την Ιδια Ανάσα
που ξεκίνησα,
τις παρέδωσα στον Λόγο Σου
-το ζέο το κρατά πάντα,στο χέρι
το δεξί Του-
με οινολόγο Του τον Ήλιο.
Για εννιά μέρες περίμενα,κάτω απ' την Ελιά!
Εννιά μέρες...
Μελίρρυτο κρασί,μου το παρέδωσαν
σ ένα φλασκί από Δέρμα
να το κοιμίσω σ όποιον θέλει να γευθεί.
-Ποιος ίσως,ν' αρνηθεί μπορεί;-
Κεινον,τον Παιάνα που τραγουδούσε
ο Λόγος Σου,
σαν τον έμαθε απ την Μέλπω,τον Διόνυσο!δεν ξέρω
η καρδιά Μου τον χάραξε,
στα χάλκινα της φύλλα,
μαζί με τον Οναγρο,μοναδικά μου όπλα.
Φεύγω...
Οίνος κι Οινοχόος,ουσία Μια!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου