Στη σκοτεινή
πλευρά του φεγγαριού
λάθρα συναντηθήκαμε
Με γλωσσοκάλεμα του νου
δύσκολα σμίλεψα
την πέτρινη καρδιά σου.
Μια χούφτα αμμοχάλικα
με σκόνη από τ’ αστέρια
προίκα μαζί κι’ ανάμνηση
στον κόσμο το δικό μου.
Πανσέληνο Αυγουστιάτικη
πήρες μορφή ανθρώπινη
και μπήκες στα όνειρα μου.
Τα εσώψυχα σου φυλακή ̇
μοίρας ανάγκη;
έρωτας;
Ποτέ δεν θα το μάθω.
Τ’ ανθρώπου λένε οι γραφές
λειψό μυαλό κέρδος του οι αλυσίδες
πόνος και βάλσαμο μαζί
πανάρχαιο πεπρωμένο.
γιώργος θ. τζιας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου