Αν οι λέξεις διαβάζονται
μονάχα σωστά, δεν φελάνε.
Να αλυχτάνε πρέπει
μέσα στο δάσο του νου,
να βγάνουν φωτιές
από τα μέσα,
να να λάμπουν σα δάδες
στο σκοτάδι της αγνωμιάς.
Να προγκάνε σκυμμένα δίποδα,
πεσμένα κατάχαμα,
με το κεφάλι ανάμεσα
σε διο χέρια σταυρωμένα.
Να βγάνουν ήχους,
αρμονίες ανέσπερες,
να τριβελίζουν τα αυτιά και τη καρδιά,
να ξεθάβουν μνήμες
και να χτίζουν τα μελλούμενα.
Να γκρεμνάνε ό,τι παλιό και σάπιο
γεννάει τη σιωπή, το φόβο.
Να χλιμιντράνε αχαλίνωτα,
σα λυγερόκορμες νιές,
που τη παρθενιά τους
γυρεύουν να χαρίσουν στον έρωτα.
Αν οι λέξεις δεν φτιάνουν ονείρατα,
τότες, ας μείνω βουβός.
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ http://anorthografies.net/archives/2486
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου