Δεν αποποιούμαι την αγάπη σου,
ακροβατώ στα σημεία των καιρών
αναμένοντας με κατάνυξη,
τη λύτρωση που θα φέρει
το πειθήνιο άγγιγμα των ματιών σου!
Σιτάρι, που θα γίνει το ζύμωμα
απ' τη γη σου, στα άσπορα χρόνια
που περίμεναν το ζευγά,
Εσένα....
ν' ανατρέψεις το σήμερα
με το φως της Αγάπης σου!
Δυναμώνω το αύριο...
κι αρμενίζω στα πέλαγα
του ουράνιου Είναι σου...
αποζητώντας γαλήνη
κι ατόφιο χρυσάφι απ' τον ήλιο
της ατέρμονης παρουσίας σου...!
Κραυγή η σιωπή μου...
που έρμαιο γίνεται
κι ανατέλλει φεγγάρια....!
Στέλλα Τεργιακή
(μέρος από ανέκδοτη συλλογή)
που έρμαιο γίνεται
κι ανατέλλει φεγγάρια....!
Στέλλα Τεργιακή
(μέρος από ανέκδοτη συλλογή)
Για μένα το αριστούργημα αυτό είναι Ψαλμός στην Αγάπη, επίκλιση στην παντοδυναμία της ν' ανατρέψει τους πάντες και τα πάντα, δηλαδή το παν, που σκοτώνει την ζωή, την χαρά, την ευτυχία- αυτά που στην ουσία είναι ιερά κι απαράβατα δικαιώματα του ανθρώπου κι όχι τα κουραφέξαλα, που μας πλασάρουν ως δικαιώματα ανθρώπου αυτοί, που ποτέ στην ζωή τους δεν αγάπησαν, παρά μονάχα την αφεντιά τους. Το ποίημα στέλνει μήνυμα: η Αυτού Μεγαλειότητα Αφέντρα Αγάπη θα νικήσει και θα εξανθρωπίσει την απάνθρωπη ζωή του καθεστώτος της μη αγάπης. Μας ζωγραφίζει μια Ψυχή που βρίσκεται στα πρόθυρα εσωτερικής επανάστασης, επανάστασης της αγάπης, μας ζωγραφίζει μια Ψυχή, που περιμένει την Ανάστασή της. Λίγα λόγια, τι φόρτιση όμως έχουν, με λίγα λόγια πόσα νοήματα όμως μεταδίδουν... πραγματικά είμαι άναυδος απ' το νέο αριστούργημα...
ΑπάντησηΔιαγραφή