Σημάδεψε το κόκκινο , βάλτο μαζί με το μπλε και το κίτρινο .
Ζωγράφισε ένα μικρό πετεινό στα σύννεφα ,
μην ξεχάσεις να φιλέψεις αγκαλιές το αγέρι …
Μην ξεχάσεις τα κρυμμένα μυστικά που σου ψιθύρισε εκείνο το τρομαγμένο κοχύλι .
Αναρωτιέσαι αν θα ανθίσουν τα γεράνια φέτος ;
Κράτησε σφιχτά στο χέρι σου τα χρώματα του κάμπου και τους λυγμούς μιας δραπέτισσας ανεμώνης .
Κράτησε τα σαν φυλαχτό , για την καταιγίδα που έρχεται …
Μην ξεχάσεις να ντύσεις εκείνο το σκυφτό γυμνό γαρύφαλλο ,
στέκεται ντροπιασμένο ,
έχει παγώσει από το βάρος της ιστορίας …
Κρύψε , καταχώνιασε την ελπίδα στη μέσα τσέπη του μπουφάν σου ,
εκεί στο μέρος της καρδιάς …
Πάρε μαζί σου και το μικρό χάρτινο καραβάκι της μνήμης …
βάλε του πανιά να ταξιδέψει ,
θα βρέξει ... μην κλαίς …
Κράτησε εκείνο το απόκομμα της εφημερίδας που έγραφε πως έγινε το φονικό …
πως δολοφονήσανε την ελπίδα , το όνειρο , την προοπτική , πως υποθηκεύσανε το παρελθόν , το παρόν και το μέλλον μαζί …
πως στείλανε στο αυτόφωρο τα σύννεφα ,
πως δικάσανε μια χλωμή και φοβισμένη μαργαρίτα …
Ανυπεράσπιστος ο κάμπος …
οι παπαρούνες κόκκινες σαν αίμα .
Πόσο κλάψανε οι ανεμώνες εκείνο το βράδυ ,
πόσο βουρκωμένα και θυμωμένα ήταν τα κυκλάμινα …κοιτάγανε απορημένα ,
οι βιολέτες αναστατωμένες …
οι ίριδες με τη μωβ φορεσιά τους , πενθούν …
Κρύφτηκαν τα κυκλάμινα ...
Πόση θλίψη … θρήνος …
Το ακούς το αγέρι ;
το ακούς ;
Τα ακούς τα δάκρυα ;
τα ακούς ;
Έχουν φωνή τα δάκρυα …
Δεν την ακούς ;
σκοτώσανε εκείνο το κορίτσι …
Άνοιξη την λέγανε θαρρώ ….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου