Παρασκευή 11 Απριλίου 2014

ΓΙΑΝΝΟΥΣΑ ΠΗΝΕΛΟΠΗ -«…λάμπρυνόν μου την στολήν της ψυχής»



«…λάμπρυνόν μου την στολήν της ψυχής»


Ναι, τα περάσματα μοσχοβολούν λεμονανθούς, όπως οι γειτονιές του αοιδού «βασιλικό κι ασβέστη».
Οι πορτοκαλιές άναψαν ήδη τα λευκά τους άνθη, κι οι μέλισσες βουίζουν μέσα τους τον έρωτα, θυμίζοντας μας, ότι οι μέρες δεν έρχονται για να διαβούν το χρόνο μας άγευστες. 
Τι κι αν το μέλλον μας υπόσχεται το νόημα της καρτερίας.
Ένα ατίθασο άλογο δεμένο σε κοντό σχοινί φαντάζει, ο μη ευλογημένος ενεστώτας των στιγμών μας. 
Κι ενώ η φύση τρέπει τα βλαστάρια της στο φώς, εμείς τρέπουμε τους λογισμούς στον ακρωτηριασμό που επιβάλλεται στη ζωή μας .
Κάποτε τόλμησα ένα ταξίδι με σακίδιο κι απένταρη, που κράτησε μέρες πολλές, κι έφτασα από τόπο σε τόπο, από χώρα σε χώρα με όπλο το χαμόγελο. 
Ναι ευτύχισα μιας τέτοιας εθελούσιας αποστολής.
Και τώρα που πνίγομαι συμβιβασμένη στο βάλτο της εξαρτημένης καθημερινότητας, βλέπω κατά πίσω και μονολογώ τη ρήση εκείνη του Νίτσε «όποιος κατέχει κατέχεται» 
Η ευλογημένη από το χρόνο, τη ζωή, το φως και τη δημιουργία… άνοιξη, άρχισε να με πειράζει, κι αυτός ο πειρασμός με σπρώχνει σ’ ένα ανατρεπτικό ξεσηκωμό, ενάντια σε ότι με κρατάει καθηλωμένη. 
Μου αναλογούν ακόμη μερικά χρόνια γλυκιάς αρωγής. 
Κι ο δρόμος τούτος σε όσους η συνείδηση άναψε μέσα τους το κερί, δεν έχει παραστρατήματα. 
Δεν τα σκέφτομαι όλα τούτα για να επαυξήσω τους λόγους της εσώτερης σιωπής, φυλλομετρώ την αλήθεια των λογισμών μου απαράλλαχτη απ’ τη ροή της.
Είναι και άλλα που με πληγιάζουν τούτο τον καιρό που η άνοιξη πυροδοτεί τους συμβιβασμένους λογισμούς μας.
Όπως αυτά τα ευ της τύχης και του χρόνου. 
Μα είναι δυνατόν να είμαστε μετά από τόσο κόπο γνώσης εξαρτημένοι από το ευ της τύχης για να ευτυχίσουμε! 
Κι από την ευ- καιρία για να μπορούμε να ζήσουμε ποιοτικά –κατά την προτίμησή μας- τις στιγμές που ο χρόνος μας κερνάει με υγεία!
Φαίνεται πως η άνοιξη μ’ έπιασε από βαθιά, κι άρχισα να τα βάζω ακόμη και με τις λέξεις.
Ναι η άνοιξη μοσχοβολά και με καρτερεί. 
Το Πάσχα με θλίβει. 
Με γοητεύει όμως η Λαμπρή. 
Αυτή η λαμπερή δημιουργική τροπή που οι Έλληνες του άλλοτε δόξαζαν και οι κατοπινοί κατατρόπωσαν εβραιοποιώντας της την υπόσταση.
Δεν είναι μόνο οι λέξεις που με πείραξαν, άρχισα να τα βάζω και με τα νοήματα.
Πηνελόπη της σιωπής και της εγκαρτέρησης.





Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου