Παρασκευή 25 Απριλίου 2014

ΚΑΜΠΟΥΡΟΓΛΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ - Εληά και πεύκος



            
Στο ριζοβούνι η εληά, στο κορφοβούνι ο πεύκος, 
χρόνους πολλούς γνωρίζονται κι ανεμοχαιρετιούνται. 
Ένα πρωί λέει η εληά στον πεύκο το λεβέντη: 
― «Πεύκο, κρίμα το μπόι σου, κρίμα και τη θωριά σου, 
και να ’σαι δένδρο άκαρπο κι ανώφελο στον κόσμο!» 
  
― «Σώπα, γρηά κουφοδοντού, ζαβή και κοκαλιάρα, 
όπου σε δέρνει ο άνθρωπος και τον καρπό του δίνεις… 
Εγώ ’μια λεβεντόκορμο, παλληκαράς βουνήσιος! 
στον ίσκιο μου ο αρματωλός ξεχνάει τα βάσανά του, 
κι όταν μολύβι δολερό του πάρει τη ζωή του, 
εγώ γι’ αυτόν μοιρολογώ και βαριαναστενάζω.» 
  
― «Αν τον μοιρολογάς εσύ, εγώ ’μια αυτή που δίνω 
λαδάκι στη μανούλα του καντήλι να τ’ ανάψει, 
καντήλι ασημοκάντηλο στης Παναγιάς τη χάρη, 
να λιώσει το κορμάκι του, ν’ αναπαυθεί η ψυχή του!...» 
Το λόγο τέλειωσε η εληά κι ο πεύκος δεν της κραίνει. 
γέρνει κατά το μέρος της κι έτσι γερμένος μένει. 



.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΑΠΟ 








Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου