Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου 2014

ΤΖΙΑΣ ΓΙΩΡΓΟΣ - Στη μνήμη του δολοφονημένου φιλάθλου Κώστα Κατσούλη: Απόσπασμα από το βιβλίο μου «προσκύνημα στους ξεχασμένους ζάνες»



Αρχές της δεκαετίας του 1960 και στις γειτονιές της πρωτεύουσας ο κοσμάκης προσπαθούσε μόλις και μετά βίας να σταθεί στα πόδια του. Το κράτος της μετεμφυλιακής περιόδου ήταν στις δόξες του. Τα ξερονήσια ήταν γεμάτα. Οι φυλακές το ίδιο και ο χωροφύλακας η πραγματική εξουσία. Κοντά σ’ αυτά η γάγγραινα της μετανάστευσης έτρωγε σιγά – σιγά τοσώμα της ταλαίπωρης πατρίδας. Φτώχεια, μιζέρια και φόβος δεν σ’ άφηναν να εκφραστείς. Ακόμα και τον καταγάλανο αττικό ουρανό, αυτό το θεϊκό δώρο το ένοιωθες σαν περίσσιο φορτίο στις πλάτες σου. Τότε λοιπόν, βρισκόταν στην Ευρώπη η θρυλική ομάδα της Βραζιλίας, η μεγάλη Σάντος. Στις τάξεις της είχε ένα μαύρο πιτσιρικά, ένα διαμάντι, που η ζωή τον ανέδειξε σαν τον μεγαλύτερο μπαλαδόρο όλων τον εποχών. Αντος Αράντο Ντόν Ασιμέντο, το πραγματικό του όνομα, Πελέ για όλο τον κόσμο, για τα δισεκατομμύρια θαυμαστών και φίλων του. 

Περαστική από τη πατρίδα μας η πρωταθλήτρια της Βραζιλίας έπαιξε και με τον Ολυμπιακό. Εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν τηλεοράσεις, δεν υπήρχε η πληθώρα του αθλητικού τύπου, κυκλοφορούσαν μόνο δύο στο μεγάλο σχήμα, με γράμματα τεράστια στη πρώτη σελίδα, χρωματισμένα πράσινα και κόκκινα. Αθλητικές εκπομπές, για σχολιασμό και αναλύσεις, απουσίαζαν από τα ραδιόφωνα, αυτά τα ελάχιστα που κυκλοφορούσαν, με τις λυχνίες και τα μεγάλα κουμπιά στο μπροστινό μέρος που δυνάμωναν την ένταση και άλλαζαν τους σταθμούς. Αυτά τα μηχανήματα, εικόνα μαγική στα παιδικά μας μάτια, ήταν η Κυριακάτικη επαφή μας με το γήπεδο, ήταν η γνωριμία με τα ινδάλματα της εποχής, ήταν η επαφή μας με τον έξω κόσμο.
Ένα τέτοιο μηχάνημα, παλιό και σκονισμένο, μας έφερνε νοερά τις εικόνες από το ποδηλατοδρόμιο του Φαλήρου, το γήπεδο με το χώμα και τη μάντρα στη μια του πλευρά, την έδρα του θρύλου.
Το παιχνίδι με τα πολλά τελείωσε. Βραχνιασμένοι από τις φωνές και τους πανηγυρισμούς για τη μεγάλη, τη διεθνή νίκη της ομάδας μας, σκορπιστήκαμε από δω και από κει έτοιμοι να γεμίσουμε τις αλάνες, ν’ αρχίσουμε το δικό μας κλοτσοσκούφι. Τότε ήταν που ξεχύθηκε η γειτονιά στους δρόμους. Άνθρωποι μεγάλοι, νοικοκυραίοι, κάθε ηλικίας και γυναίκες με τα μωρά στην αγκαλιά, όλοι μαζί και γελούσαν και φώναζαν και χειροκροτούσαν τη νίκη της ομάδας. Αλήθεια πόσοι απ’ αυτούς ήταν πραγματικοί ποδοσφαιρόφιλοι; Πόσοι γνώριζαν κανονισμούς, συστήματα προπονητών και τεχνικές; Θαρρώ πως ήταν ελάχιστοι. Ίδιες σκηνές τις ξανάζησα αρκετές φορές στο Περιστέρι, στις επιτυχίες του Ατρόμητου. Γιατί για μας, για όλο τον κόσμο της ανέχειας, του μεροκάματου και της μεγάλης φτώχειας, η νίκη της ομάδας μας ήταν η νίκη των δικών μας κρυφών προσδοκιών. Των δικών μας ονείρων, που τα κρύβαμε βαθιά μέσα μας, στο πιο σκοτεινό κουτάκι του μυαλού μας. Αυτή ήταν η σχέση μας με το ποδόσφαιρο, τις ομάδες και τους ποδοσφαιριστές. Αυτή την σχέση μας τη χάλασαν σήμερα. Όλοι αυτοί που το κατάντησαν εμπόρευμα. Το χώσανε σε μεγάλη φωτισμένη βιτρίνα, το ράντισαν με ξένα πανάκριβα αρώματα, το έφεραν μέσα από τα γυάλινα κουτιά, με την μορφή του σώου, στα σπίτια μας, στη ζωή μας. Κατόρθωσαν να το βάλουν στη καθημερινότητα μας. Μπράβο τους, γιατί σαν σύγχρονοι μανατζαρέοι έκαναν σωστά τη δουλειά που τους ανάθεσαν τα αφεντικά τους. Γιατί αυτή είναι η δουλειά τους. Να ξεριζώνουν και τα εμπορεύονται τα όνειρα. Να ψάχνουν μέσα μας βαθιά, να τα βρίσκουν και να μας τα παίρνουν. Στους Ζάνες, η μεγάλη βάση μπροστά στο Καλλιμάρμαρο είναι δική τους. Είναι αφιερωμένη σ’ αυτούς. Σ’ όλους αυτούς τους γνωστούς ‘’αγνώστους’’. Μη ψάχνετε να βρείτε τα ονόματα τους. Είναι τόσα πολλά που και αυτή ακόμα η μεγάλη βάση δεν τα χώραγε. Γι’ αυτό υπάρχει μόνο μια μικρή επιγραφή. Για να μην μπερδεύεται κανείς, για να την διαβάζουν όλοι. Με κεφαλαία μάλιστα μαύρα γράμματα.
ΟΙ ΕΜΠΟΡΟΙ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ ΜΑΣ 




















ΜΑΣΤΟΡΑΚΗ ΣΤΕΛΛΑ " Εξοδος κινδύνου "



Απειλητικη ηταν 

η σιωπη των λεξεων, 
Ατοφιος ο χρονος...
γεματος απο σημασιες. 
Διασχιζαμε απο ενα συνολο συναισθηματων
κωδικες συναισθηματων 
Εσυ μπροστα!
μου ειχες ορισει την εξοδο κινδυνου....
αλλα ναι δεν ηθελα να την δω ...
λυπαμαι αλλα απο δω που ειμαι 
εκκινησεις δε γινονται....

Στελ Μαστ





Φωτογραφία από http://nikoslagadinos.blogspot.gr/








ΤΕΡΓΙΑΚΗ ΣΤΕΛΛΑ "Γραμμή ζωής "




Άγονη γραμμή η ρότα της ζωής!
Κι οι ακτίνες του ήλιου καρφώθηκαν 
στα στείρα σεντόνια της έκφρασης,
με τη βροχή να σέρνεται … στα μάτια,
που είχαν αποτυπωμένο
ένα απόμακρο και παγωμένο δείλι …

Τα ξερά χόρτα της γνώσης
δεν κατάφεραν να δώσουν τη φρεσκάδα
που έφερναν στην αντιπέρα όχθη τα νερά
και λίμνασαν, ησύχασαν, βάλτωσαν…
κουρασμένα όνειρα,
στο φεύγα της λήθης …

Κι η μοναξιά από μόνη της,
δεν αρκεί …
Τραγούδια ψάχνει στο αλάβωτο 
κι ελπιδοφόρο «νυν»,
να τ’ αποδώσει μ’ ευσπλαχνία
στο μεγαλόπρεπο «ες αεί»!

Όπου οι Μούσες θ’ αρπάξουν το γένος
και θα τραγουδήσουν μαζί του
την αναγέννηση … !

© Στέλλα Τεργιακή
Θα συμπεριληφθεί σε ποιητική συλλογή
24.09.2014



Η φωτογραφία είναι από http://kosmaser.wordpress.com/




ΠΑΡΑΘΥΡΑΣ ΗΛΙΑΣ { Αχ αυτά τα γλέντια ..}

Θεόφιλος - Γλέντι στο χωριό

Αχ αυτά τα γλέντια Με την καλή διάθεση με τα ωραία λόγια Στην ύψωση των ποτηριών Δες ξεχειλίζει η καρδιά Άντε γεια μας εβίβα ρε παιδιά Αχ αυτά τα γλέντια Που αδερφώνουν τους ανθρώπους Σε πάνε στον παράδεισο Σε πατρικούς σου τόπους Θα φταίει όμως το κρασί Ίσως να φέρνει αμνησία Την άλλη μέρα το πρωί Είδα τον χθεσινό γλεντζέ Τον φίλο κι αδερφό μου Που με προσπέρασε αδιάφορα Λησμόνησε το πρόσωπό μου...











Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2014

ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΤΕΚΟΥ " Μνήμες χαμένες στην άμμο " Aπόσπασμα





«...Για μια ακόμη φορά η πατρίδα μας έδιωξε. Όσοι είχαν απομείνει μετά την Μικρασιατική Καταστροφή και τα γεγονότα του 1955 αναγκάστηκαν πλέον να εγκαταλείψουν τον τόπο τους και να ξεριζωθούν. Η τουρκική κυβέρνηση αποφάσισε ότι οι Ρωμιοί αποτελούσαν εθνικό κίνδυνο κι ότι έπρεπε να γίνει άμεσα κάθαρση «...» Άνθρωποι που είχαν έρθει φτωχοί στη χώρα αυτή και κατάφεραν να προκόψουν με το πείσμα και το μεράκι τους για δουλειά έφευγαν πάλι όπως ήρθαν...πένητες! Αυτή τη φορά όμως δεν τους στοίχισε η ένδεια της τσέπης τους αλλά η ένδεια της ψυχής τους. Λες και τα αποθέματα του κουράγιου τους είχαν εξαντληθεί δια παντός. Όσοι έφευγαν δεν θα ξαναγύριζαν, δεν ήθελαν να ξαναγυρίσουν. Με πληγωμένη τη ψυχή, αλλά περήφανοι, όπως είναι πάντα οι Ρωμιοί, εγκατέλειψαν την πατρίδα τους. Θυμάμαι με πίκρα και πόνο το καλοκαίρι εκείνο του 1965 που αναγκαστήκαμε κι εμείς να φύγουμε όπως τόσοι άλλοι Ρωμιοί. Από το προηγούμενο βράδυ είχαν μαζευτεί στο σπίτι μας όλοι οι φίλοι. Κλαίγανε μαζί μας σαν να επρόκειτο να χάσουν το παιδί τους ή την αδελφή τους. Τόσο δεμένοι ήμαστε μεταξύ μεταξύ μας. Αν έκοβες το χέρι του ενός, πόναγαν όλοι. Αυτή η ολονυχτία τα είχε όλα. Κλάματα και γέλια, αναμνήσεις από αστεία περιστατικά που ζήσαμε μαζί όλα αυτά τα χρόνια, σφιχταγκαλιάσματα, ελληνικές και τούρκικες βρισιές, πολύ κρασί και πάνω απ’όλα θλίψη. Ξέραμε όμως ότι η φιλία μας θα έμενε αναλλοίωτη και ανεπηρέαστη από θρησκείες και πολιτική. Το πρωί μας βρήκε όλους με μάτια πρησμένα από το κλάμα, περιτριγυρισμένουνς από τους δικούς μας ανθρώπους που περίμεναν στωϊκά να μας ξεπροβοδίσουν. Η τελευταία φορά που είδα την Πόλη μου ήταν εκείνη τη μέρα, από το μικρό και θαμπωμένο παραθυράκι του αεροπλάνου. Ήταν τόσο όμορφη!"



Η φωτογραφία είναι από http://www.ethnos.gr/








ΧΡΗΣΤΑΚΗ ΜΑΡΙΝΑ { Τελευταία μέρα του Σεπτέμβρη.. }

Vilhelm Hammershoi, Εσωτερικό δωματίου με άνδρα που διαβάζει. 1898.


Τελευταία μέρα του Σεπτέμβρη,
αγέρας και κύμα,
μόνοι τώρα στο ακρογιάλι.

Χαϊδεύουν ίχνη μέσα στην άμμο,
παίζουν με ξεχασμένα καπέλα, 
κάθονται γύρω στα αλμυρίκια και μαθητεύουν 
σε απαγορευμένα βιβλία καλοκαιρινών Ωρών.
.
Η θάλασσα, χθες καθώς περνούσα,
έστρεψε και κάρφωσε το βλέμμα της πάνω μου. 
Κι ο άνεμος όλο το βράδυ μου σφύριζε στ’ αυτί.
Άκου να δεις, 
ψάχνανε λέει να βρούνε εκείνη που στέφθηκε πριγκίπισσα, 
στη χώρα της λιακάδας κάποιου. 

Ο άνεμος όλο το βράδυ σφύριζε στ’ αυτί μου.
Άφησες την καρδιά σου πίσω
και ήρθε και μου κλείστηκε στο στήθος.

Μαρίνα Μιχαήλ Χρηστάκη
(Σεπτέμβριος 2014)




ΣΕΛΑΝΑ ΓΡΑΙΚΑ " Το ταξίδι του ήλιου"




Κοιταζει το δειλι ο ανδρας. Ματια διαφανα,φως,προσπαθει να το πει. Να μοιρασει τα χρωματα να τα δουν και οι αλλοι. Κροκατο,πορφυρα,μαβι... Φαντασιωνεται τ'αρμα φωτος να περνα απ'τους λοφους, αλογα χλιμιντριζουν με περηφανια τρελη υπηρετες του κυκλου, που ζωη παραδιδει,να την δεις καθε αυγη. .............................................................. Προχωρωντας ο χρονος και στεκει ο Λογος, ο φωτεινος στους αρμους του να ειναι, η μοναξια λεει λεξεις,το σκοταδι στο στομα. Πως να πει Ποιητης, καθε βραδυ πως ο ηλιος πεθαινει;









ΣΟΦΙΑ ΣΚΟΥΛΙΚΑ –ΒΕΛΛΟΥ " {Με είπαν άγαλμα!} Η καρυάτιδα "


Είμαι λένε κόσμημα ξεχωριστό , έκανα μυστικό ταξίδι μεγάλο σε αβέβαιο ,δίσεχτο καιρό . .Με είπαν σπουδαίο άγαλμα περίτεχνο, μα είναι ψέμα , εγώ ακόμα ζω. Θέλω στη χώρα μου να γυρίσω το φως της να αντικρίσω . Δεν σας παρακαλώ υποστήριξη σταθερή ζητώ, στο στοχασμό σας να μπω, το αληθινό δίκιο μου θέλω να βρω, πρέπει είναι εφικτό. . Όπως αυτό προστάζει , ολόγυρα τις αδελφές μου να δω , αγάλματα από παλαιό καιρό. Εδώ με απελπισία υπάρχω , Χρόνια τώρα σιωπηλά θρηνώ για τον άδικο, λυπητερό χωρισμό . Στείλτε με πίσω ,μην χάνετε καιρό Είμαι της Ελλάδας ξακουστό βιο , που έχει απέραντο πανάρχαιο πολιτισμό, πολύτιμο ονομαστό προικιό !
ΣΟΦΙΑ ΣΚΟΥΛΙΚΑ –ΒΕΛΛΟΥ







ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ ΑΓΓΕΛΟΣ "ΓΛΥΚΟ ΦΙΛΙ"





Σιδερωμενες...

λεξεις...
σε κοστουμια...
διχως τσεπες...
χρυσοστεφανωτα...
πτερυγια...
σε παραπεταμενους...
Ουρανους...
φλογερα...
αγγιγματα...
σε παγωμενα...
καλοκαιρια...
ελευθεροι...
ανθρωποι...
σε κλειδωμενες...
καρδιες...

Και Εσυ...
χαρα μου...
ακομα εδω...
μ' ενα τραγουδι...
"Ερωτα"...
στην πορτα...
του κελιου μας...

Θ' ακουσουν...
κι' αλλοι...
θα ρθουν...
κι' οι αλλοι...
αυτοι...
που κλεψαν...
τ' αστρα σου...
την ζωντανη ...
ματια σου...
πουλησαν...
την ελπιδα σου...
και κοψαν...
τα φτερα σου...

Για να χωθεις...
στο ονειρο...
θελει "Ψυχη"...
στεντορεια...

Κρυψε...
τα χειλη...
που φορας...
σε μιας ανασας...
"γιομα"...
να στησει...
"αποδραση"...
ο καιρος...
στης γλυκας...
τα "σεντονια"...
ν' απλωσει...
συννεφα...
να βρεις...
στις σταλες...
της βροχης...
"γλυκο φιλι"...
που παντα...
"αναζητουσες"..!!

...Α.Δ...
25/9/2014








Ο Τυρταίος γράφει για την χαμένη ζωή μας



“O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν᾽ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες. Αλλιώτικα……. χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό…”.
*Γκαίτε.
Ένας υπέροχος αλληγορικός πίνακας…
gizis psixi
*Ν. Γύζης, *Η Ψυχή. !893.

Παρασκευή σήμερα, τελευταία μέρα δουλειάς για πολλούς, για τους λίγους που εργάζονται, η απασχόληση είναι μια γιορτή, όπως έλεγε και ο Μαξίμ Γκόρκι, 1868-1936,  (Ρώσος συγγραφέας)
**Όταν η εργασία είναι χαρά, η ζωή είναι ωραία. Όταν η εργασία είναι καθήκον, η ζωή είναι σκλαβιά.**
Θα πρέπει να φροντίζει ο καθένας μας να προσπαθεί να βρει να κάνει κάτι στην ζωή του που να τον ευχαριστεί, να είναι εργασία που να βάζει σε αυτην την ψυχή του,  έχουμε την τάση να ξεχνάμε, ότι δεν είμαστε κόκαλα, σύνδεσμοι, κρέας, αλλά είμαστε κυρίως πνεύμα, και ψυχή, και ας χάνει λιγο, η πολύ στην αμοιβή του, άλλωστε όπως είπε και Αλπερτ Καμυ :
**  Χωρίς δουλειά, η ζωή σαπίζει, αλλά όταν η δουλειά είναι άψυχη, η ζωή εκφυλίζεται και ξεψυχάει.**
Ενώ ο Άρθουρ Σοπενχάουερ, Γερμανός φιλόσοφος, να μην ξεχνάμε ότι οι Γερμανοί έβγαλαν και  πνευματικούς ανθρώπους, πέρα από φασίστες,και βαρβάρους, λίγους, πολύ λίγους, αλλά έβγαλαν,  μας είπε :
** Οι άνθρωποι χρειάζονται κάποια εξωτερική απασχόληση, επειδή είναι αδρανείς εσωτερικά.**
Παρασκευή σήμερα, αύριο Σάββατο, ας ξεκουραστούμε λίγο, ας ταξιδέψουμε προς τα μέσα μας, προς την ψυχή μας. Ας ξεκινήσουμε έστω και τώρα αυτό ταξίδι, το πιο όμορφο, και το πιο σπουδαίο ταξίδι που μπορεί να κάνει ο άνθρωπος, όπως έλεγε και ο Μάρκος Αυρήλιος (121 – 180)
φιλόσοφος και αυτοκράτορας της Ρώμης  στο βιβλίο του Τα εις εαυτών  :
**  Οι άνθρωποι αναζητούν τόπους για απόσυρση, εξοχές και παραλίες και όρη και εσύ πολλές φορές βρέθηκες να τα λαχταράς. Όλα αυτά όμως είναι χρήσιμα μόνον εις τους ανόητους, αφού εσύ μπορείς όποια στιγμή θελήσεις ν’ αποτραβηχτείς στον εαυτό σου. Γιατί πουθενά δεν είναι πιο ήσυχα και αμέριμνα για τον άνθρωπο παρά μέσα στην ίδια του την ψυχή και ιδίως για εκείνους που έχουν ταχτοποιημένο τον εσωτερικό τους κόσμο ώστε όταν τον κοιτάζουν καταλαμβάνονται από μεγάλη γαλήνη. Και ως τέτοια εννοώ την αρμονία. Συχνά δίνε λοιπόν τού εαυτού σου, τού είδους αυτού την απομόνωση και ανανέωσέ τον.**
Ας κλείσουμε αυτές τις λίγες σκέψεις με ένα απαλό τραγούδι, ένα μελοποιημένο ποίημα του Κώστα Ουρανη,  σε ερμηνεία του Παντελή Θαλασσινού, ένα χάδι για τις ψυχές μας, το μοιράζομαι μαζί σας, Ας ανοίξουμε πανιά για μέσα μας.

Πότε θ’ ανοίξουμε πανιά
για τα νησιά του νότου,
Θα σβήσει η νέα μας ορμή
σα βήματα στην άμμο,
από το κύμα, την παλιά,
ασάλευτη ζωή μας,
σημαία, υψώστε την ψυχή,
στο πιο ψηλό κατάρτι,
δεν είν’ αλήθεια ότ’ ήρθαμε
αργά στην εποχή μας.
Μπορούμ’ ακόμα μια ζωή
να ζήσουμε καινούργια,
αντίς να μαραζώνουμε
σαν τον κομμένο δυόσμο,
φτάνει να κάνουμε πανιά,
σαν τους θαλασσοπόρους,
που μια πατρίδα αφήνοντας,
έβρισκαν έναν κόσμο,
φτάνει να κάνουμε πανιά,
σαν τους θαλασσοπόρους,
που μια πατρίδα αφήνοντας,
έβρισκαν έναν κόσμο.
«Κάπου, ανάμεσα Τρίτη και Τετάρτη
πρέπει να παράπεσε η αληθινή σου μέρα»
Οδυσσέας Ελύτης (από τη συλλογή «Μαρία Νεφέλη»
ΤΥΡΤΑΙΟΣ

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ http://www.zarpa.gr

ΓΕΩΡΓΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ ΝΤΙΝΑ " ΕΡΩΤΑΣ ΕΙΝΑΙ "



Λέω θα γράψω για τον έρωτα που μοιάζει πρώτος να είναι. Το σκέφτομα και καταλήγω πως πάντα πρώτος είναι εκτός από εκείνες τις περιπτώσεις που γίνεται δράκος και καταπίνει τις λέξεις αμάσητες δεν καίει τα σωθικά. Κι εκτός από εκείνες που αρνούνται να γίνουν λευκά σύννεφα γιατί ο ορίζοντας είναι άγνωστος . Ναι σκέφτομαι υπάρχουν και άλλες που στριμώγνονται στις μέρες της εβδομάδας για να έχουν κάπου το χώρο τους να έχουν ένα όνομα πχ.Τετάρτη μα και πάλι πάντα πρώτη Τετάρτη θα είναι. Βλέπεις υπάρχουν σκέψεις που ξεκουμπώνουν τις σκοτεινές τους σκέψεις και καταρρέουν . Κι υπάρχουν κι άλλες να σα να κοιτάς πίσω από φιμέ τζάμια μη κουραστούν τα μάτια από το φως μα πάλι έρωτας αφαιρετικός θα είναι ή πόνος ή ψυχή ή στρίμωγμα ή το άλλο και το άλλο και το άλλο.



ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΣ " ΜΙΑ ΘΛΙΜΜΕΝΗ ΚΑΡΔΙΑ ΚΙ ΕΝΑ ΑΗΔΟΝΙ "






  • Σ’ένα απρόσιτο δάσος, χωμένο στη ζεστή αγκαλιά ενός βουνού, βρισκόταν το παλάτι του βασιλιά Ανεπιθύμητου. Μακριά απ΄ όλα τα βασίλεια του κόσμου, καιρό τώρα, τον είχαν εξορίσει εκεί σαν τιμωρία αφού κάποτε επιθύμησε περισσότερα από όσα έπρεπε. Ο βασιλιάς Ανεπιθύμητος που ποτέ δεν παντρεύτηκε, είχε αποκτήσει μια κόρη, καρπό της αγάπης του με την πιο όμορφη νεράιδα του δάσους. Ήταν ολοκληρωτικά αφοσιωμένος σε αυτό το παιδί. Το λάτρευε και για έναν ακόμη λόγο…στο πρόσωπό της μικρής του κόρης έβλεπε τον φανταστικό κόσμο να συνυπάρχει με τον πραγματικό. Οι λιγοστοί υπήκοοι του βασιλείου, άνθρωποι που καλλιεργούσαν τη γη τους,απλοί και καλόβολοι, ήταν ολοκληρωτικά αφοσιωμένοι στον βασιλιά τους και είχαν ιδιαίτερη αδυναμία στην μονάκριβη κόρη του. Όμως στην πραγματικότητα ήταν άνθρωποι δίχως επιθυμίες. Είχαν για πολύ καιρό τώρα ξεχάσει να επιθυμούν. Γι΄αυτό το λόγο ο βασιλιάς Ανεπιθύμητος,ονόμασε τη μικρή του κόρη, Επιθυμία, ελπίζοντας να ξυπνήσει κάποτε τις επιθυμίες των ανθρώπων, να τους δει επιτέλους να κάνουν κάτι για τον εαυτό τους. Η αλήθεια βέβαια είναι, πως ο λαός γνώριζε την αιτία της εξορίας του βασιλιά και αυτό από μόνο του επηρέαζε την καθημερινότητά του. Τα χρόνια περνούσαν και στο παλάτι οι παιδικές φωνούλες και τα παιχνίδια άφησαν τη θέση τους στις επιθυμίες και τα όνειρα μιας πανέμορφης κοπέλας. Φαίνεται πως η όμορφη πριγκίπισσα και μόνον αυτή, η ίδια η Επιθυμία ήταν ο μόνος άνθρωπος στο βασίλειο που μπορούσε να επιθυμεί. Ήξερε όμως τι συνέβαινε πραγματικά γύρω της,σε όλο το βασίλειο και για αυτό δεν φανέρωνε τις επιθυμίες και τα όνειρά της σε κανέναν. Οι άνθρωποι είχαν σταματήσει να ονειρεύονται, ακόμη και στον ύπνο τους. Είχαν ξεχάσει να ερωτεύονται. Είχαν απλά πάψει να επιθυμούν. Μόνο σαν έβλεπαν από μακριά την πριγκίπισσα, χαμογελούσαν για λίγο. Ήταν τόσο μεγάλη η απουσία επιθυμίας που ο ίδιος ο βασιλιάς είχε προνοήσει κάθε μέρα, μεσημέρι και βράδυ να υπενθυμίζει στο λαό του την ώρα του φαγητού, αφού ούτε και να φάνε δεν επιθυμούσαν. Είχε διατάξει τα ξωτικά του δάσους να προκαλούν ακατάπαυστη βροχή εκείνες τις ώρες. Έτσι οι άνθρωποι κλείνονταν στα σπίτια τους και μέχρι να περάσει η βροχή μαγείρευαν και έτρωγαν. Τελικά όμως εκεί που όλα φαίνονταν σε όλους φυσιολογικά, η μικρή πριγκίπισσα άρχισε δειλά δειλά να μελαγχολεί. Καταλάβαινε πόσο δύσκολο ήταν να έχει επιθυμίες σε αυτόν τον μαραζωμένο τόπο, τον στερημένο από επιθυμίες. Κλείστηκε λοιπόν στο δωμάτιό της, τράβηξε τις βαριές βελούδινες κουρτίνες, έτσι που να μην ξεχωρίζει την ημέρα απ’ την νύχτα, σκέπασε τους καθρέπτες για να ξεχάσει την ομορφιά της και η σιωπή της κρατούσε συντροφιά. Πέρασαν έτσι πολλά χρόνια…χειμώνες και καλοκαίρια που δεν τα χάρηκε, διόλου. Μια μέρα όμως ένα αηδόνι επέμενε να κελαηδά έξω απ’ το παραθύρι της. Για πρώτη φορά μετά τόσο πολύ καιρό, η Επιθυμία ένιωσε τη ζεστασιά της συντροφιάς. Ώσπου το αηδόνι έπαψε να τραγουδά. Εκείνη παραξενεύτηκε και πλησίασε το παραθύρι. Είδε το αηδόνι αποκαμωμένο να αργοπεθαίνει…μα κάτι ήταν τρυφερά δεμένο στο ποδαράκι του. Ήταν κάποιο μήνυμα γραμμένο για την ίδια, γραμμένο σε δέρμα ελαφιού. Έλεγε… «η Επιθυμία συνήθως δε φτάνει, η θέληση όμως αρκεί» Πήρε το αηδόνι στα χέρια της, το αγάπησε και του έδωσε ξανά την ανάσα της ζωής. Από τότε όλα άλλαξαν. Το δάσος του Βασιλείου γέμισε αηδόνια,ο κόσμος επιθυμίες και οι καρδιές των ανθρώπων λούστηκαν στο φως. Η πριγκίπισσα Επιθυμία παντρεύτηκε το βασιλιά Θεληματικό έναν όμορφο και θαρραλέο Ελαφοκυνηγό ξακουσμένο στα πέρατα του κόσμου. Ήταν ο μοναδικός άνθρωπος που ήξερε πως αρκεί ένα μικρό και χαριτωμένο αηδόνι για να χαμογελάσει μια θλιμμένη καρδιά. Για να ξεκλειδώσει την Αγάπη και την Επιθυμία που εμείς καμιά φορά δειλά κρύβουμε μέσα μας.

Ο Πίνακας είναι από 





Song Review: Money-Pink Floyd




Στα διαχρονικότερα συγκροτήματα όλων των εποχών είναι οι Pink Floyd, το βρετανικό συγκρότημα που συγκλόνισε (και συγκλονίζει ακόμη και σήμερα) εκατομμύρια ανθρώπους. Πολλά κομμάτια τους θεωρούνται ως η επιτομή της μουσικής σύνθεσης. Το Money είναι ένα από τα πιο δημοφιλή και διακριθέντα κομμάτια τους, το οποίο αξίζει ξεχωριστή ανάλυση.

Το Μoney κυκλοφόρησε το 1973 και συμπεριλήφθηκε στο δίσκο Dark Side of the Moon. Ο εγκέφαλος για άλλη μια φορά είναι ο Roger Waters, όπου συνέθεσε τα μουσικά μέρη του κομματιού μαζί με τον David Gilmour. Δυνατό στοιχείο του είναι ο ρυθμός, ο οποίος είναι αρκετά σύνθετος για τα rock δεδομένα, με δημοσιεύματα να αναφέρουν ότι το κομμάτι γράφτηκε σε 7/8 ή 7/4 με το μόνο normal σημείο του να είναι το κιθαριστικό σόλο που γράφτηκε σε 4/4. Αξιοσημείωτη είναι επίσης η τεχνική ένταξης πολλών ειδικών εφέ με ταμειακές μηχανές, κέρματα να πέφτουν να έχουν περίοπτη θέση στο κομμάτι. Το αποτέλεσμα είναι να παρουσίαζεται μπροστά στον ακροατή funk, blues, psychedelic rock τραγούδι, με πολλές πρωτοποριακές ιδέες σύνθεσης και στίχων. 

Το τραγούδι Money είναι μια ρεαλιστική, διπλής όψης, παρουσίαση της φυσικής και τεχνικής ύπαρξης του χρήματος, μέσα σε μια κοινωνία. Ο στιχουργός χρησιμοποιεί ένα προσωπικό παράδειγμα ενός πλούσιου ανθρώπου,  ο οποίος τα έχει όλα, εξυψώνοντας τη δύναμη του χρήματος μέσα στα πλαίσια της αγοράς αγαθών και υπηρεσιών. Ο πρωταγωνιστής έχει πολλά χρήματα, μπορεί να αγοράσει τα πάντα, πλούσια αμάξια, χαβιάρι, ακόμη και μια ποδοσφαιρική ομάδα! Δεν έχει ανάγκη κανέναν και όλοι τον πλαισιώνουν γιατί είναι επιτυχημένος. Παράλληλα προβαίνει σε διαπιστώσεις όταν κάποιος έχει χρήμα. Γιατί έτσι είναι πράγματι η σύσταση και ο αυτοσκοπός του συστήματος που ζούμε, να αποκτήσει κάποιος όσο το δυνατόν περισσότερα χρήματα, ώστε να του περισσεύουν και να τα ξοδεύει για ανούσιους σκοπούς. 

Στο δεύτερο γύρο όμως τα πράγματα αλλάζουν. Ο στιχουργός σταματά να εκθιάζει το χρήμα και αντίθετα κατηγορεί την ύπαρξη του ως υπαίτια για αμέτρητα εγκλήματα, ακόμη προειδοποιεί ότι είναι σατανικό και ότι μόνο κακό μπορεί να προκαλέσει, διότι όλοι αποσκοπούν στο χρήμα και την πληρότητα εξασφαλίζοντας τα πάντα στον εαυτό τους. Γιατί ο άνθρωπος, όπως έχει δείξει η ιστορία, είναι ένα άπληστο ον, που από τη φύση του δεν θα αισθανθεί ποτέ ολοκληρωμένος, και αυτό ακριβώς θέλει να παρουσιάσει ο δημιουργός, εκφράζοντας έτσι την ανησυχία του ότι κανείς δε θα μοιραστεί τα πλούτη του, αντιθέτως θα κοιτάξει να αποκτήσει και των άλλων. 

Το συμπέρασμα είναι ότι το χρήμα, εν τέλει, δε βοηθάει τον άνθρωπο να οργανώσει τη ζωή του και να συναλλάσσεται τις υπηρεσίες του και τα αγαθά του με τους άλλους ακριβοδίκαια. Αντίθετα παράγει στον άνθρωπο μια συνεχόμενη ανασφάλεια για το αν αυτά που έχει του είναι αρκετά, φέρνοντας παράλληλα στην επιφάνεια τον εγωισμό, τον ατομικισμό και την απληστία του. Ο άνθρωπος πάντα θα θέλει περισσότερα και το χρήμα του δίνει τη ψευδαίσθηση ότι τα έχει ή θα τα έχει. Το ζητούμενο είναι, μπορεί ο ίδιος να καταλάβει τη πραγματική φύση του χρήματος ή έχει τόσο τυφλωθεί από την απληστία του ώστε δε μπορεί να την αναγνωρίσει;


Στίχοι

Money, get away 
Get a good job with more pay and you're okay 
Money, it's a gas
Grab that cash with both hands and make a stash
New car, caviar, four star daydream 
Think I'll buy me a football team

Money, get back
I'm all right Jack keep your hands off of my stack
Money, it's a hit 
Don't give me that do goody good bullshit
I'm in the high-fidelity first class traveling set 
And I think I need a Lear jet

Money, it's a crime 
Share it fairly but don't take a slice of my pie
Money, so they say 
Is the root of all evil today
But if you ask for a raise it's no surprise
That they're giving none away
Away, away, way
Away, away, away

Τετάρτη 24 Σεπτεμβρίου 2014

Κ. ΚΑΒΑΦΗΣ "Νέοι της Σιδώνος (400 μ.X.) Μ. ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ " Νέοι της Σιδώνος "

ΠΙΝΑΚΑΣ : Anton von Werner - The Symposion,1877


Κ. ΚΑΒΑΦΗΣ "Νέοι της Σιδώνος (400 μ.X.)


Ο ηθοποιός που έφεραν για να τους διασκεδάσει

απήγγειλε και μερικά επιγράμματα εκλεκτά.

Η αίθουσα άνοιγε στον κήπο επάνω·
κ’ είχε μιαν ελαφρά ευωδία ανθέων
που ενώνονταν με τα μυρωδικά
των πέντε αρωματισμένων Σιδωνίων νέων.

Διαβάσθηκαν Μελέαγρος, και Κριναγόρας, και Pιανός.
Μα σαν απήγγειλεν ο ηθοποιός,
«Aισχύλον Ευφορίωνος Aθηναίον τόδε κεύθει -»
(τονίζοντας ίσως υπέρ το δέον
το «αλκήν δ’ ευδόκιμον», το «Μαραθώνιον άλσος»),
πετάχθηκεν ευθύς ένα παιδί ζωηρό,
φανατικό για γράμματα, και φώναξε·

«A δεν μ’ αρέσει το τετράστιχον αυτό.
Εκφράσεις τοιούτου είδους μοιάζουν κάπως σαν λιποψυχίες.
Δώσε — κηρύττω — στο έργον σου όλην την δύναμί σου,
όλην την μέριμνα, και πάλι το έργον σου θυμήσου
μες στην δοκιμασίαν, ή όταν η ώρα σου πια γέρνει.
Έτσι από σένα περιμένω κι απαιτώ.
Κι όχι απ’ τον νου σου ολότελα να βγάλεις
της Τραγωδίας τον Λόγο τον λαμπρό —
τι Aγαμέμνονα, τι Προμηθέα θαυμαστό,
τι Ορέστου, τι Κασσάνδρας παρουσίες,
τι Επτά επί Θήβας— και για μνήμη σου να βάλεις
μ ό ν ο που μες στων στρατιωτών τες τάξεις, τον σωρό
πολέμησες και συ τον Δάτι και τον Aρταφέρνη.»

..................................................................................................


Μ. ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ " Νέοι της Σιδώνος "

Kανονικά δεν πρέπει νάχουμε παράπονο 
Kαλή κι εγκάρδια η συντροφιά σας, όλο νιάτα, 
Kορίτσια δροσερά- αρτιμελή αγόρια 
Γεμάτα πάθος κι έρωτα για τη ζωή και για τη δράση. 
Kαλά, με νόημα και ζουμί και τα τραγούδια σας 
Tόσο, μα τόσο ανθρώπινα, συγκινημένα, 
Για τα παιδάκια που πεθαίνουν σ' άλλην Ήπειρο 
Για ήρωες που σκοτωθήκαν σ' άλλα χρόνια, 
Για επαναστάτες Mαύρους, Πράσινους, Kιτρινωπούς, 
Για τον καημό του εν γένει πάσχοντος Aνθρώπου. 
Iδιαιτέρως σάς τιμά τούτη η συμμετοχή 
Στην προβληματική και στους αγώνες του καιρού μας 
Δίνετε ένα άμεσο παρών και δραστικό- κατόπιν τούτου 
Nομίζω δικαιούσθε με το παραπάνω 
Δυο δυο, τρεις τρεις, να παίξετε, να ερωτευθείτε, 
Kαι να ξεσκάσετε, αδελφέ, μετά από τόση κούραση. 

(Mας γέρασαν προώρως Γιώργο, το κατάλαβες;)