ΝΙΟΒΗ ΙΩΑΝΝΟΥ "Σε στΗχο πλάγιο και μόνο"

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

Η Νιόβη Ιωάννου πέρασε τα παιδικά κι εφηβικά χρόνια της στο Ναύπλιο. Ασχολήθηκε με το παιδικό θέατρο και τη διδασκαλία γαλλικών. 

Η πρώτη της ποιητική συλλογή "Φως -2" εκδόθηκε το Δεκέμβριο του 2013 από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη.

Τη νέα της ποιητική συλλογή "Σε στΗχο πλάγιο και μόνο" Εκδόσεις Οσελότος, θα παρουσιάσει  την Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου, στο stage bar " Θέσις 7", Αγ. Φιλίππου 7, Μοναστηράκι, η Νιόβη Ιωάννου.

Για το βιβλίο θα μιλήσουν ο Δημήτρης Βαρβαρήγος , συγγραφέας και η Τζούτζη Μαντζουράνη, ποιήτρια.
Θ' απαγγείλουν οι ηθοποιοί Μαίρη Γαρίτση και Γιάννης Τσούκας.
Πιάνο και τραγούδι η Αλμπίνα Ζαχαριάδου.

ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ

Γύρω απ' το ίδιο μαχαίρι

Ανθίζουν των ανθρώπων οι κύκλοι

Ξεφλουδίζοντας ο ένας τον άλλο

Ως να γλιτώσει το δέρμα της λήθης

στην ομοιοκαταληξία των τραυμάτων.

ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Μόνο γι αυτό γεννήθηκα

Η αθωότητα 

εύφλεκτο νυφικό

με χιόνι κεντημένο 

Στη μοναξιά του καθρέφτη

δεν ενέδωσα

ρούχο πιο έντιμο ζητώντας

Δια λιθοβολισμού ο θάνατος 

-τι κι αν πολύτιμοι ήταν οι λίθοι- 

Κορμί αφόρετο 

τα σύννεφα ενδύθηκα 

Ό,τι με σκέπασε 

δυο παπαρούνες βλέφαρα

Μόνο για να με διηγηθεί 

μια κόκκινη βροχή 

Μόνο γι αυτό

γεννήθηκα

Απ΄το γαλάζιο νικημένοι

Και μείναμε 

του εαυτού μας οι σιωπές 

με βότσαλα ζωγραφισμένες 

σαν από χέρι παιδικό 

να σημαδεύουμε 

κυματισμούς υδάτινους της σάρκας 

κι ένα καράβι χάρτινο 

από καιρό δεμένο 

σε μια πληγή αγνοούμενη

Άνθρωποι που το κρασί 

με τα ονόματα των άστρων

 έμαθαν να νερώνουν

 μόνο για να δουν 

την προκυμαία να χάνεται

 μ΄ένα ανθάκι υποδιαστολή

 στο δεξί μάγουλο της νύχτας

 νεκροί και ζωντανοί συνάμα 

απ΄το γαλάζιο νικημένοι

Σε απόσταση αναπνοής

Κάθε μέρα με νέους τρόπους

 Συμπάσχεις στην τελευταία σου λέξη 

Δεν ξέρω πως να φοβηθώ 

Συνήθισα ν΄ανάβω τσιγάρο 

Όταν ανταποκρίνεσαι στις εκκλήσεις

 Είναι που ο Μπρεχτ 

Χρειαζόταν πολλά 

Τον κόσμο για ν΄αλλάξει

 Κι εγώ δε διέθετα παρά τη λευκότητα 

Μιας πολυφορεμένης συνείδησης 

Κι όταν ο Θεός αποφάσισε ν΄αναμετρηθεί 

Με τις σκιές των άδικα μαχόμενων 

Επέζησα σκάβοντας πρόσωπα 

Προσηλωμένα στο τίποτα 

Συλλαβίζοντας τις καλές μου προθέσεις 

Σε απόσταση αναπνοής

Σε φωνάζω

Στ΄όνειρο που ανοίγουν τα νερά 

Τ΄όνομά μου ακολουθώ

Με φωνάζεις

Πίσω από πλάτες σβησμένες 

Κίτρινες παύσεις 

Δεν έχω σπλάχνα να δηλώσω 

Σε πέρασμα τόσο βαθύ

Με φωνάζεις

Φωνή εμπύρετη πηχτή 

Μαχαιρωμένη από κείνο που ελπίζει 

Στο χείλος μιας σταγόνας μόνης 

Σπάζω σε χάδια τρομαγμένα 

Πλήρης φωτοστέφανων ωρών

Σε φωνάζω