ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΣ " Μόνη μοναξιά "

Το χαμόγελό σου
Έχει παγώσει
Στου χρόνου
Την ατέρμονη κλεψύδρα

Μιας μόνης στιγμής
Το μετέωρο βλέμμα
Κορφολόγησε την καρδιά μου
Σε έναν πυρετό
Που δεν ήξερε
Πώς να τελειώσει

Μέσα στο πένθος
Για τον χαμό του αδελφού
Μας χάρισες
Μια μελωδία αξέχαστη
Με μια κιθάρα να παραμιλά
Να μου κρατά συντροφιά
Την μουσική να αποθεώνει
Στα γυμνά της αγάπης
Τα μονοπάτια

Κράτησα από το χέρι
Την μοναξιά μου την γυμνή
Να την ακούω να σιγοτραγουδιέται

Μόνη να φεύγει

Μόνος να μένω

Στου λαβύρινθου την άστοχη επιλογή

Τη μια μετά την άλλη

Μόνος τη σκέψη μου να σου χαρίζω

Ευλογία είναι ν’αγαπάς

Με δώρα τα φιλιά μου

Κλεισμένα σε ένα κασελάκι.

Ξεχασμένα

Ατόφια

Σε έναν ουρανό κεντημένα
Μαζί με πούλιες

Να λαμπυρίζουν στη νύχτα των ονείρων
Των άρρητων

Σπάζοντας τις σκιές
Βουτώντας σε ένα ασημί ολόλευκο

Ολόγιομο σαν το φεγγάρι

στίχοι –  Γ.Δ. Αναγνώστου