 |
Σε ένα χαρτί σχεδόν παθητικά ζωγραφιζω μόνο ευθείες. Πάιρνουν μορφή βραδιού ο δρόμος μεγάλος μα τον φτιάχνω μικρό προχωρώ για λίγο. Κάποιοι φιλιούνται μα η νύχτα δεν αφήνει να φανούν και επομένως δεν υπήρξαν δεν υπήρξε βράδυ. Σχεδιάζω γέλιο που κλαίει αφήνω το δάκρυ να ποτίσει το χαρτί. Λιώνει από την επιθυμία. 'Ολοι εγώ και ένα ερωτευμένο χαρτί που ματώνει να σταθεί στη μύτη του μολυβιού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου