 |
| πηγή φωτογραφίας |
Του χρόνου το παγκάρι, αδειανό.
Μήτε συγνώμη, μήτε λύπη,
ούτε ένα φίλεμα στη πίκρα που ανθεί.
Παγωμένες ανάσες, σιωπές υπόδικες,
υπό κατοχή, συντηρούνται οι ώρες.
Την υπομονή των λαών γρατζουνάνε,
την ψυχή, που μεσίστια θρηνεί.
Αμπαρωμένες στην ανέχεια οι λέξεις,
απαίδευτες μένουν, βουβές.
Το σ’ αγαπώ, πουλιού πληγωμένη φτερούγα,
το υπάρχω, στο βωμό της ανάγκης,
θρήνος κραυγάζει.
Άχαρα γινήκαν τα όνειρα,
τα παιδιά, ουρανό λαχταρούν.
Οι μεγάλοι, πεσμένοι στα σύρματα,
λογοδοτούν στο μισεμό.
Καράβια μάτια αγναντεύουν τη θάλασσα,
μην τ’ αλάτι ελαφρύ, μην το κύμα γλυκό.
Της ψυχής η φλόγα σε έπαρση,
στης Πατρίδας τη μήτρα ανασαίνει.
Πλάτη απλώνουν τα σύμβολα
στ’ ουρανού τα γιοφύρια, πλάτη τα σύννεφα
που το θείο ακουμπούν.
Βάστα τα μπόσικα Έλληνα, η ελπίδα,
στο στόμα του ήλιου χαράζει.
24/3/2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου