Σαν οπτασία πλατινένιο λευκό
το χτένιζε η παλάμη
που σκάει το φως φεγγαριού
που ανιχνεύει στο σκοτάδι
όταν η σιωπή ξυπνούσε
το βλέμμα καλούσε σε αναμέτρηση
ένα φιλί που προσπέρασε
όλα τα σ΄αγαπώ,
ένα βράδυ γεμάτο αστέρια.
Τη μοίρα της μοναξιάς
που απονέμεται σ΄όσους επιμένουν
να ζουν με τέχνη, ν΄αντιστέκονται
στις προκλήσεις των καιρών
και να κάνουν, κρυφά ενέσεις
ονείρων.
Κάθε φορά που πάλευε να ξεφύγει,
τότε η θάλασσα τίναζε τα σεντόνια της,
κι ύστερα απλωνόταν νωχελικά
ως τις άκρες της γης,
φιλώντας τα ρόδινα χείλη,
τα μισόκλειστα βλέφαρα,
της προσμονής.
Γρηγορία Πελεκούδα
Ανέκδοτη Συλλογή.
7/6/02
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου