ΦΩΤΕΙΝΗ ΓΕΩΡΓΑΝΤΑΚΗ ΨΥΧΟΓΥΙΟΥ " Φωνή! "

Αυλοί ορθρίζουν στα ξέφωτα
λυχνάρια στις στέγες του κόσμου,
μπαλκόνια των παραμυθιών
μεσίστια στιγμή του πεπρωμένου.
Ολόγυμνα των πελμάτων κρίματα
στης γης τον τάπητα αραδιασμένα.
Σιωπηλοί αστερισμοί μενεξεδίζουν
του αποσπερνού τα μάτια
αποσπώντας το έλεος των δακρύων.
Ψάχνουν ήλιους τα λυγισμένα γόνατα,
συγνώμες τα υψωμένα χέρια.
Πλεξούδες λυσίκομες τ’ αγιοκέρια
αναθαρρεύουν στης φλόγας το τάμα.
Πίσω απ’ το τζάμι του χρόνου
ξεροσταλιάζει ο ίσκιος της πλάσης,
ένα ταξίδι πειραγμένης εποχής
εκούσια λοξοδρομεί.
Το άπιαστο ψάχνει
στης μνήμης τ’ αδέσποτα χνώτα,
στης παραζάλης τ’ ανείπωτα λόγια.
Κι η φωνή,
κατά κει που ‘ναι η μέρα ανόθευτη,
κατά κει που ‘ναι η νύχτα μισή.

11/10/2016