Χρωμάτισες τα βράχια και τα δωσες το φως
χαρά κ παρηγόρια μην είναι σκυθρωπά.
Εφύτρωσες, Ελπίδα ,πάνω στ ανέλπιστο.
Ομορφα ειν τα άνθη σου μικρά κ χαρωπά
μα σ έχει λησμονήσει ως και ο άνθρωπος.
Θηρία στη ζωή του, χαρά του κλέβουνε
Καίνε τα όνειρά του, τον ζητιανεύουνε
Στα βράχια τον πετάνε να τσακιστεί
μα η ελπίδα ήδη, ξανά βρίσκεται εκεί.
του κλείνει μάτι, βλέμμα ταλαίπωρο,
πάλι η ζωή στήνει , γι αυτόν, νέο χορό!
Φλογίτσες ομορφιάς από τ απύθμενα,
του σιγοψιθυρίζουν ζωής φωνήεντα.
Κι αν τα φιλιά γεννιούνται σε άσχημους γκρεμούς,
γρανίτες ειν τα στόματα σε δύσκολους καιρούς.
που θα λυθούνε ξαφνικά, σε μια ανατολή
κι όλα θα ημερέψουν, απ το γλυκό φιλί.
Οι σκέψεις θα τυλίξουνε αλώνια σκιερά
η ευλογία τρυφερά, θα μας χαμογελά!
Φωτεινή Ψι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου