ΙΩΑΝΝΑ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΟΥ - ΛΟΓΟΥ ΕΡΓΟΧΕΙΡΑ

Ιωάννα Αθανασιάδου - Λόγου Εργόχειρα
Εκδόσεις - Βεργίνα
Έκδοση - Απρίλιος 2017
Είδος - Ποιητική Συλλογή
Σελίδες - 80
Σχήμα - 17Χ224
ISBN - 618-5215-28-4
Ο πίνακας του εξωφύλλου είναι της Σταυρούλας Ζβε.

ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ 

ΓΛΥΠΤΑ ΤΟΥ ΑΝΕΜΟΥ 

Άυλα πρόσωπα λαξεμένα στους βράχους,
άπονη η ζωή στα κατάρτια του ανέμου.
Θολά τα πρωινά κι οι βράχοι σκληροί.
Πληγώνουν!
Ψυχές σκαρφαλωμένες στη μοίρα
ισορροπούν σε μια χούφτα ήλιο,
αγωνίζονται με το άπιαστο.
Κανείς ποτέ δεν έμαθε τον πόνο της αγάπης τους,
οι θύελλες σφυρίζουν.
Χιλιάδες βράχοι ανθρωπόμορφοι
αναμετριούνται με την άβυσσο,
παλεύουν οι αντρειωμένοι με τα κορμιά τους.
Πόσος πόνος να χαράξουν τη μορφή τους,
να κερδίσουν μια πατρίδα.
Σκληρός ο αγώνας,
η πέτρινη σάρκα πονά.
Κι οι βράχοι μαλακώνουν απ’ τη θλίψη τους,
τ’ αγέρι θρηνεί σπαρακτικά.
Βλέφαρα γερτά λαξεμένα στους βράχους,
αθάνατα, σιωπηλά γλυπτά. 

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΣΥΛΛΟΓΗΣ 

i.Η ΔΡΑΜΑ

Ένας ήλιος κατακόκκινος στο μονοπάτι του ανέμου.
Τα ξέφτια του στα κλαδιά, στα πέτρινα σπίτια, στα χαλάσματα.
Η πόλη παλιά όσο κι οι αναμνήσεις.
Σκαρφαλωμένη στους μεγάλους κισσούς, τους υγρούς τοίχους,
στα περιστέρια που πετούν αναστατωμένα.
Καραβάκι στα νερά, νανουρίζει τους ανθρώπους της,
γερνά μαζί τους.
Τα πρόσωπα ξεθωριασμένα στα πέτρινα σοκάκια,
οι ομιλίες κεριά στα παραθύρια.
Κανείς δεν προσπαθεί ν' αλλάξει την πορεία των ημερών.
Το σχήμα τους θολό και δυσδιάκριτο,
χάνεται στα στενοσόκακα, κρύβεται στις σκιές,
στα ξέφωτα χαμογελά.
Ο χρόνος φέρνει τη λύτρωση.
Τα λόγια τους καρτερικά,
οι κάμαρές τους γαλήνιες.
Η πόλη γέρνει στα σώματά τους,
πλαγιάζουν μαζί ειρηνικά.
Τα κουρασμένα της ρολόγια χτυπούν στα καλντερίμια,
οι ψηλοί τοίχοι καθρεφτίζονται στα λιμάνια της σιωπής.
Οι σκιές αγρυπνούν τις νύχτες,
μοσχοβολούν γιασεμί τα δειλινά.
Κι οι άνθρωποι βγαίνουν απ' τις φωτογραφίες τόσο νέοι.
Συγυρίζουν τους χρόνους,
βάφουν τα δρομάκια με τ’ ασήμια του φεγγαριού,
περιμένουν στις εξώπορτες,
ποτίζουν τα γεράνια τους στις γλάστρες,
μετρούν τα φθινόπωρα με τα χρυσάνθεμα στις αυλές τους.
Ήσυχοι κι ανίδεοι μαζί.
Κι η σιωπή μενεξεδιά,
τα περάσματα δροσερά,
ο θάνατος αθώος.
Ο ένας γέρνει στην ψυχή του άλλου,
η πόλη γέρνει στους ώμους τους.
Τα παραθύρια ανοιγοκλείνουν τις μέρες τους,
τα μάτια τους γεμίζουν ουρανό.
Διαβάτες ξένοιαστοι
κι ερωτευμένοι με τη μικρή τους πόλη παντοτινά.

❀   ❀   ❀    ❀

ii. ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

Μπιγκόνιες κρεμασμένες στα μπαλκόνια οι αναμνήσεις,
όνειρα μυρωμένα στον αμάραντο καιρό.
Κι ο χρόνος μικρό καλοκαιράκι γεμάτο αρώματα.
Στ’ ακρόπρωρα των παλιών υδρορροών
φεγγίζουν τα μάτια κάποιας γοργόνας.
Στο χώμα, το χρώμα της αθωότητας.
Ξεσπάθωτες οι σταγόνες της βροχής στα κεραμίδια,
ανηφορίζουν οι αμαξάδες τα καλντερίμια,
ξυπνώντας τις ανοιξιάτικες κάμαρες.
Ο πυρετός του καλοκαιριού στα ναζιάρικα δελφίνια,
το τραπέζι στρωμένο με χαμομήλια και δαφνολούλουδα.
Στα μέτωπα των αλόγων μαβιές χάντρες,
ο χρόνος, αλήτης στους χωματόδρομους.
Οι αναμνήσεις, φωνές απ’ το βάθος του χρόνου,
μάτια που μας περιμένουν στο τέλος του δρόμου.
Ονειρεύονται τα τρένα που διασχίζουν την ομίχλη
και οι παιδούλες με τις ηλιαχτίδες στα βλέφαρα.
Ονειρεύονται και τα εικονίσματα στα ερημοκλήσια,
χαμογελούν οι ολόσωμοι άγιοι οι καρφιτσωμένοι στα πουκάμισά μας.
Στους φράχτες με τις βατομουριές
μενεξεδένια φορέματα μικρών κοριτσιών,
χάρτινα βαρκάκια στα ρυάκια της βροχής.
Άσπρα σπίτια καθρεφτίζονται στα κύματα,
τ’ αγάλματα σιγοψιθυρίζουν στις ασβεστωμένες κάμαρες.
Οι ψυχές ακολουθούν τα μονοπάτια των ονείρων,
φιλούν τ’ άγρια άλογα των ουρανών.
Τ’ αστέρια, σύμβολα στο σεληνόφωτο, 

 οι ευχές γράμματα στις γειτονιές των αγγέλων

❀   ❀   ❀    ❀

iii. ΠΕΤΡΙΝΑ ΟΝΕΙΡΑ
Γυναίκες πετρωμένες σ' ακρόπρωρα,
τα περιστέρια τους απολιθωμένα.
Τρομαγμένα τα καράβια τους,
τα δάκρυά τους μαρμαρωμένα.
Έγειραν στο χώμα απροστάτευτες,
κυρτωμένες, μοναχικές αγάπες.
Αμίλητες λησμονημένες άνοιξες,
ακοίμητες φωνές.
Μόνες να συντροφεύουν τον άνεμο,
να στρώνουν τα πέτρινα μονοπάτια.
Χλωμά νυχτολούλουδα στα πέλαγα,
αδύναμες πνοές.
Όνειρα της ερημιάς ακίνητα,
πέτρινες σιωπές.
Βράχοι ερημωμένοι κι άσημοι,
πανέρημες σκιές. 

❀   ❀   ❀    ❀

iv. ΤΑΞΙΔΙ 

Ένα ταξίδι είν’ η ζωή, κι εμείς περαστικοί στους απάτητους δρόμους 

της… 

Γεμίζουμε άγριες φράουλες την ποδιά μας,
μαζεύουμε γοργόνες απ’ τα κύματα,
κοιμόμαστε πλάι στα κοράλλια των βυθών.
Η σάρκα μας, φύλλα του φθινοπώρου,
η ψυχή μας, πρωτοβρόχι,
το τραγούδι μας, οι πρώτες καταιγίδες του χειμώνα.

Οι χιλιάδες μικρές στάλες της βροχής χορεύουν με τα κυπαρίσσια,
παραμερίζουν οι διαβάτες για να περάσει ο αέρας ο βιαστικός,
ξεροβήχουν τα καλντερίμια κάτω από τα πέλματα των αλόγων
που οδηγούν ωραίοι έφηβοι.

Τα ποτάμια ολοένα ταξιδεύουν,
τρέχουν ασταμάτητα των γλάρων οι φωνές πίσω από τα καράβια,
τα κορίτσια τραγουδούν στις γειτονιές
για ταξίδια που ποτέ δεν τελειώνουν.

Ταξίδια στα μάτια των αγαπημένων,
στα κοχύλια που ξεβράζει η θάλασσα,
στους επιτάφιους τους γεμάτους κεριά,
στις απέραντες ακρογιαλιές των πελαργών.
Κι οι κάμποι χρυσοί στο προσκεφάλι μας,
οι ονειροδείκτες γυρίζουν σαν τρελοί στα εξωκλήσια,
ζωντανεύουν των βράχων οι αγιογραφίες.

Οι δρόμοι ζεστές αγκαλιές γίνονται,
τα δέντρα γνώριμοι παλιοί,
τα μονοπάτια στοργικά.

Ένα περιστέρι μάς κοιτάζει κατάματα,
κλείνουμε το μικρό του σώμα στις χούφτες μας,
αφήνουμε τον άνεμο να μπει στην κάμαρή μας.

Ένα ταξίδι είν’ η ζωή,
κι εμείς περαστικοί στους απάτητους δρόμους της. 

❀   ❀   ❀    ❀

v. ΨΑΡΟΠΟΥΛΑ

Στου πελάγου την άκρη, μικρή ψαροπούλα, λικνίζεσαι.
Βάζεις τον ήλιο στο ταγάρι σου,
τον ωκεανό στην ποδιά σου,
τριγυρνάς αρχόντισσα σε βότσαλα και φύκια.
Σκερτσόζα και τσαχπίνα,
ξελογιάζεις τον βυθό,
αναπνέεις τον βοριά και τον μαΐστρο,
αραδιάζεις τα κύματα στη ράχη του ορίζοντα.
Βαριές οι πατημασιές του Ποσειδώνα στα λαμπερά χαλίκια,
κι εσύ αρμενίζεις στις αγκάλες των γοργόνων,
με το κόκκινο και το μπλε στα κουπιά σου,
με τη γαλανόλευκη στα πανιά σου.
Βαρκούλα λυγερή που ημερεύεις τη φοβερή θάλασσα,
που παίζεις κρυφτό με τα μαριόλικα μάτια της!
Γυφτοπούλα μες στη νιότη του ήλιου,
με τα φουστάνια τα χρωματιστά, με τα μαλλιά τα ξέπλεκα!
Τριγυρνάς στα πανηγύρια των αυγερινών,
ρίχνεις τις πλεξούδες σου να σκαρφαλώσουν οι αστερίες και οι ιππόκαμποι.
Και τα δίχτυα σου γεμάτα κύματα και δειλινά,
τραγούδια και μελαμψές νύχτες.
Μικρή ψαροπούλα με τα σκαριά από ουρανό κι αστέρια,
με την περπατησιά της θάλασσας!
Γλιστράς απαλά στο λευκό του ονείρου,
μαγεύεις τους καπετάνιους των ανέμων.
Με άγκυρα από άγρια κρίνα,
με πλώρη από παιχνιδιάρικα δελφίνια.
Ψιθυρίζεις σε κοράλλια κι ασημένιες τρίαινες,
νανουρίζεις τους ήλιους και τα χρυσά πέλαγα.
Αρχοντοπούλα του μεσημεριού και του κατάλευκου ύπνου,
ειρήνη του απέραντου γαλάζιου!

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η Ιωάννα Αθανασιάδου γεννήθηκε το 1965 στη Δράμα όπου ζει κι εργάζεται ως φιλόλογος. Σπούδασε στο Α.Π.Θ και είναι παντρεμένη και μητέρα δύο παιδιών. Έχει εκδόσει τρεις ποιητικές συλλογές: 

α) ΨΙΘΥΡΟΙ ΣΤΑ ΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ( ποιήματα και ποιητικά πεζά), εκδόσεις Βεργίνα, 

β) ΣΩΜΑ ΦΥΛΑΧΤΟ, εκδόσεις Σαιξπηρικόν, 

γ) ΛΟΓΟΥ ΕΡΓΟΧΕΙΡΑ, εκδόσεις Βεργίνα. 

Στο βιβλίο Η ΣΑΓΗΝΕΥΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ υπάρχουν ποιήματά της μεταφρασμένα στα Ιταλικά από τη Γεωργία Χαϊδεμενοπούλου 

(LA SEDUCENTE FORZA DEL MARE ποιήματα της Ioanna Athanasiadou και του Giovanni Campisi, Edizioni Universum). 

Ποιήματά της έχουν βραβευθεί και διακριθεί σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς και έχουν δημοσιευθεί σε λογοτεχνικά περιοδικά και σε τοπική εφημερίδα της Δράμας.