χτυπήθηκαν αλύπητ´απ´ τα βέλη του βοριά.
Μικρό πουλί ξεστράτισε, γρικάει την ανεμώνα
και βρήκε καταφύγιο στα φύλλα τα μαβιά.
Σαν γύρη μες στα πέταλα, με νάζι κολυμπάει
και λικνιστά εσείεται να δέσει τον ανθό.
Τον άνεμο και τη βροχή με τόλμη αψηφάει,
ποτέ του δεν ελύγισε σε άγριο θεριό.
Μέσα στην κούνια που έστρωσε για σένα το λουλούδι,
εκεί σε νανουρίσανε νεράιδες και στοιχειά.
Και σού δωκαν το όνομα που μοιάζει με τραγούδι,
Αγάπη σε φωνάξανε να ακουστεί μακριά.
Στα σύμπαντα και στα βουνά στα πλάτη και τα όρη,
αντίλαλος ακούστηκε, η Αγάπη που φιλώ.
Πουλάκι γλυκολάλητο σαν προικισμένη κόρη,
το άνθος μου το πορφυρό μού χάρισε να ζω.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΝΘΟΣ - ΕΝΔΟΣΚΟΠΗΣΕΙΣ
*ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΟΧΥΡΩΜΕΝΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου