Homo Universalis: ΑΓΡΑΦΑ 2015 , ΜΕΡΟΣ Β΄ - ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΑΛΜΠΟΥΜ ΤΗΣ ΝΕΛΛΑΣ ΘΕΟΤΟΚΑΤΟΥ

Παρασκευή 17 Νοεμβρίου 2017

ΑΓΡΑΦΑ 2015 , ΜΕΡΟΣ Β΄ - ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΑΛΜΠΟΥΜ ΤΗΣ ΝΕΛΛΑΣ ΘΕΟΤΟΚΑΤΟΥ

Άγραφα ...κορυφή Καραβά 2.184μ υψόμετρο....και ηλιοβασίλεμα...

Λίμνη Κρεμαστών

Πριν την έναρξη του έργου ο χώρος των Κρεμαστών και ότι κάλυψαν τα νερά της λίμνης είναι ένα κράμα όπου γη, άνθρωπος, παραδόσεις και το ίδιο το ποτάμι συνθέτουν ένα ενιαίο, σχεδόν κλειστό σύνολο. Η περιοχή διαθέτει μια απαράμιλλη φυσική ομορφιά και παρ’ ότι είναι φορτωμένη με σημαντικά ιστορικά, πολιτιστικά και θρησκευτικά μνημεία, παραμένει αθέατη και αναξιοποίητη.

Αυτές τις εικόνες του φυσικού χώρου διαδέχονται εκείνες όπου η περιοχή αποψιλώνεται και το τοπίο τεμαχίζεται. Στα Κρεμαστά η φυσική αγριάδα του τοπίου αντιδιαστέλλεται με την επιβλητικότητα του συνεχούς υψούμενου φράγματος και των εργοταξίων που το περιβάλλουν. Γερανοί, βαριά μηχανήματα, αδρανή υλικά, συνθέτουν ένα τραυματισμένο τοπίο με την αθέατη πλευρά που αφορά τη συμμετοχή και των ντόπιων στο έργο.

Τα έργα στα Κρεμαστά σημάδεψαν με θετικές και αρνητικές επιπτώσεις έναν κόσμο που για αιώνες μέχρι τότε ζούσε έτσι όπως ο καθένας ήξερε και μπορούσε με τις παραδοσιακές ασχολίες, τα αγροτικά και την κτηνοτροφία. Όμως η εποχιακή αναζήτηση δουλειάς στο φράγμα, παράλληλα με τις ασχολίες τους σιγά- σιγά τους οδηγεί σε σταθερότερη εργασία, κάνοντας συνολικά επαναπροσδιορισμούς που τους απομακρύνει από το χθες.

Η διαδικασία αναζήτησης μεροκάματου και οι συνθήκες εργασίας καθορίζονταν από σημειώματα παραγόντων της εποχής, ανθρώπων των μηχανισμών και της εξουσίας με αντάλλαγμα τη χειραγώγηση και τον έλεγχο. Το Αγρίνιο αποτέλεσε το κέντρο διερχομένων για τα Κρεμαστά, από εκεί δίνονταν τα σημειώματα για τις εταιρίες όπου η παντοδυναμία του εργοδηγού και του επιστάτη ήταν αδιαμφισβήτητη.

Κάποια οικήματα στον οικισμό πάνω από το φράγμα αλλά και κοντά σ’ αυτό δέχονταν να ξεκουράζουν τα κουρασμένα απ’ τη δουλειά κορμιά των εργατών που συνωστίζονταν σ’ αυτά χωρίς όρια. Μια συμβίωση προβληματική, άνθρωποι από κάθε γωνιά της Ελλάδας, κουβαλώντας ο καθένας τα δικά του βάσανα, συνυπήρχαν σε ασυντήρητα κτήρια, όπου οι πόρτες γίνονταν κρεβάτια και όταν έφευγε ο ένας για βάρδια, πήγαινε να κοιμηθεί ο άλλος. Από το ξεκίνημα των έργων η «Astoria», ένα καφέ-μπαρ στον οικισμό πάνω από το φράγμα ήταν μετά την δουλειά, ο τόπος συνάντησης των συμπατριωτών μας για επικοινωνία, ένα τηλεφώνημα. Να πάρουν ή να στείλουν κάποιο μήνυμα ή λίγα χρήματα στην οικογένεια, στα χωριά μας που όλο και κάποιος πήγαινε ή έρχονταν.

Κάτω δεξιά διακρίνεται μια διαρροή νερού η οποία ελέγχεται με τεχνικά μέσα....................Το φράγμα είναι ένα από τα μεγαλύτερα γαιοφράγματα της Ευρώπης και οι εργασίες για την κατασκευή του ξεκίνησαν το 1962 και ολοκληρώθηκαν το 1966 με τη λειτουργία του σταθμού. Την αποπεράτωση του έργου ανέλαβε αμερικάνικη εταιρεία. Το φράγμα είναι κατασκευασμένο από χώμα και χαλίκι, είναι δηλαδή στην ουσία γεώφραγμα και όχι φράγμα από μπετόν. Ο όγκος του είναι 8.130.000 κυβικά μέτρα. Το μέγιστο ύψος του είναι 160 μέτρα και το πλάτος της βάσης ξεκινά από τα 670 μέτρα καταλήγοντας στην κορυφή σε μερικά δεκάδες μέτρα.

Η συνέχεια του Αχελώου που εκβάλλει μέσα στο φράγμα και συνεχίζει την ροή του μέχρι την θάλασσα............η φωτο είναι από το πούλμαν............ Στη βάση τους φράγματος είναι ο Υδροηλεκτρικός ......Σταθμός Κρεμαστών. Τα νερά της λίμνης οδηγούνται μέσω τεσσάρων αγωγών (με ονομαστική ισχύ 109 MW ο καθένας) στους τέσσερις υδροστροβίλους του σταθμού και παράγεται ηλεκτρική ενέργεια.

Φράγμα Κρεμαστών

Οι αγωγοί βρίσκονται αριστερά του φράγματος στη μεριά της Αιτωλοακαρνανίας. Στην είσοδο των αγωγών υπάρχουν σχάρες για να εμποδίσουν την είσοδο αντικειμένων στους υδροστροβίλους. Η είσοδος των αγωγών με το σταθμό έχουν υψομετρική διαφορά με τον σταθμό να βρίσκεται χαμηλότερα των εισόδων. Αυτή η διαφορά ύψους συναρτήσει και με την τεράστια υδροστατική πίεση προσδίδουν στο νερό δυναμική ενεργεία που μετατρέπεται σε μηχανική στους στροβίλους. Αυτή η ενέργεια λειτουργεί τις γεννήτριες παράγοντας ηλεκτρική ενέργεια. Το ρεύμα της γεννήτριας έχει ονομαστική τάση 15.750 Volts που ανορθώνεται σε 150.000 Volts.

Εξαιρετική η ξενάγηση και η απάντηση όλων των αποριών μας για το εκπληκτικής τεχνολογίας σύστημα του Υδροηλεκτρικού αυτού σταθμού!!!........Σημειωτέον....Παντού πλανιόταν μυρωδιά θειαφιού,μέσα και έξω από τον σταθμό,που μας γέννησε απορίες....Τι πιο απλό...μερικές δεκάδες μέτρα πιο κάτω,ένας παραπόταμος του Αχελώου,άδειαζε τα ιαματικά θειούχα νερά του στο κυρίως ποτάμι!!!!

Η Γέφυρα Τατάρνας στην Λίμνη των Κρεμαστών..

Ο Αχελώος ...περνώντας από το φράγμα των Κρεμαστών!!

Το γεφύρι του Μανώλη είναι ένα πέτρινο μονότοξο γεφύρι διαμέτρου περίπου 30 μέτρων, που κατασκεύαστηκε στην περίοδο της ύστερης τουρκοκρατίας το 1659. Για περισσότερα από 400 χρόνια συνέδεε τις δύο όχθες του Αγραφιώτη, μέχρι που η Λίμνη των Κρεμαστών, έφτασε στο προκαθορισμένο της ύψος και το βύθισε. Πολλές μάχες έγιναν για την κατοχή του περάσματος, του μοναδικού από τη Δυτική Στερεά στη Θεσσαλία.

Σύμφωνα με την παράδοση, έλαβε το όνομα του από τον πρωτομάστορα Μανώλη Χρυσιώτη. Στην πορεία της ζωής του εγκαταστάθηκε στο χωριό Δάφνη (Κουφάλα) της Ευρυτανίας. Η σύζυγος του ονομαζόταν Παρασκευή και καταγόταν από τα Βραγγιανά των Αγράφων. Το ζευγάρι ήταν άκληρο και γι' αυτό ο Μανώλης δημιούργησε ένα "παιδί", το γεφύρι και η γυναίκα του δυο "κόρες" την εκκλησία της Αγ. Παρασκευής στη Χρύσω και την Αγ. Παρασκευή στα Βραγγιανά.

Σε εντοιχισμένη στο γεφύρι επιγραφή αναφέρεται σχετικά "ΕΚΤΙΣΘΗ ΤΟ 1659, ΟΙ ΚΤΗΤΟΡΕΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΚΑΙ ΜΑΝΩΛΗΣ".

Πρόκειται για ένα θαύμα της λαϊκής αρχιτεκτονικής, που ενσωματώνει τη σοφία αιώνων, και είναι απορίας άξιο το ότι στέκει ακόμη στη θέση του, πότε μέσα στα νερά της λίμνης και πότε έξω από αυτά χωρίς να φέρει εμφανείς ζημιές. Η παράδοση λέει ότι για το χτίσιμό του χρειάστηκαν χιλιάδες ...αυγά, καθώς το ασπράδι τους αποτελούσε το συνδετικό υλικό ανάμεσα στους αρμούς του. Αυτό βέβαια θα είναι υπερβολή, αφού η ευστάθεια των παλιών αυτών γεφυριών οφείλεται κατά κύριο λόγο στον τρόπο κατασκευής και "θηλυκώματος" της λιθοδομής τους.

Η φώτο από το πούλμαν..............Αν στο μύθο της αρχαιότητας ο Ηρακλής νικώντας τον μεταμορφωμένο σε ταύρο Αχελώο, παίρνει το κέρας σαν σύμβολο της αφθονίας, στα Κρεμαστά η γνώση και η τεχνολογία στα χέρια των ανθρώπων που δούλεψαν εκεί μεταμορφώνουν την ορμή του σε ηλεκτρικό ρεύμα και τα νερά του σε μια τεράστια λίμνη, αλλάζοντας οριστικά το τοπίο και τη ζωή των ανθρώπων που κατοικούσαν κοντά του.

Από το 1955 η Ελλάδα προσπαθεί να επουλώσει τις πληγές της με πρώτη προτεραιότητα σ΄ ολόκληρη την ελληνική επικράτεια τον εκτεταμένο εξηλεκτρισμό της χώρας. Ανάμεσα στα φαράγγια και τα βουνά της ηπειρωτικής Ελλάδας δημιουργούνται γαιοφράγματα και λίμνες που αλλάζουν οριστικά την εικόνα της. Το «ιδανικό» της εκβιομηχάνισης προσθέτει στο ελληνικό τοπίο νέα ιδεολογικά σύμβολα που εξυμνούν το βιομηχανικό πολιτισμό και τις αρετές της τεχνολογίας. Η μονόπλευρη ανάδειξη της νησιωτικής Ελλάδας που θεμελίωσε η μεταπολεμική τουριστική πολιτική, αγνοούσε την ομορφιά της άλλης Ελλάδας που σιγά–σιγά σήμερα ανακαλύπτουμε.

Παναγία της Τατάρνας

Το ιστορικό μοναστήρι της Παναγίας της Τατάρνας στην Ευρυτανία βρίσκεται σε μια κατάφυτη περιοχή, που εισχωρεί μέσα στην ανατολική όχθη της μεγάλης τεχνητής λίμνης των Κρεμαστών.

Η προσέγγιση της Ιεράς Μονής γίνεται από το δρόμο Καρπενησίου - Αγρινίου, με παράκαμψη στην Ανατολική Φραγκίστα προς τα βορειοδυτικά. Απέχει 70 χλμ. από το Καρπενήσι και 100 περίπου από το Αγρίνιο. (Και οι δύο δρόμοι σμίγουν στην Δυτ. Φραγκίστα). Η ομορφιά του τοπίου, που αλλού είναι άγριο και επιβλητικό, γεμάτο έλατα και χαράδρες, αλλού είναι ήμερο, προσιτό, και αποζημιώνει πλουσιοπάροχα τον προσκυνητή.

Η Ευρυτανία συνδεόταν στα παλαιά χρόνια με τον Βάλτο, χάρις σε ένα γεφύρι που άφησε εποχή: το γεφύρι της Τατάρνας. Ήταν ένα θαύμα τεχνικής, της εποχής της Τουρκοκρατίας. Τώρα αυτό το γεφύρι βρίσκεται βαθιά βυθισμένο μέσα στα νερά της λίμνης. Ένα νέο γεφύρι στην ίδια θέση, αλλά ψηλότερα, στήθηκε λίγο πριν φθάσουν τα νερά της λίμνης. Εκεί το μοναστήρι είχε μετόχι και ναό της Αγίας Παρασκευής. (Εκεί γινόταν τον Σεπτέμβριο το μεγάλο πανηγύρι της Τατάρνας. Ήταν η μεγαλύτερη εμποροζωοπανήγυρη της Δυτικής Στερεάς.

Η παράδοση τοποθετεί την ίδρυση του μοναστηριού στις αρχές του 12ου αιώνα, συγκεκριμένα στο 1111. Πλέον υπάρχουν ερείπια στην θέση «Παληομονάστηρο». Μπερδεύτηκαν τόσο με νεότερα ερείπια και αναστατώθηκε τόσο η περιοχή με την κατολίσθηση του 1963, που είναι αδύνατο να ξεχωρίσουν τα πρώτα κτίσματα απ' τα δεύτερα. Απ' αυτό το παλαιό «Βασιλομονάστηρο» προέρχεται η ψηφιδωτή Ιερή Εικόνα της Άκρας Ταπείνωσης του 12-13ου αιώνα, που σώζεται μέχρι σήμερα ως θησαυρός στο Σκευοφυλάκιο της μονής

Απ' αυτό το παλαιό μοναστήρι απέμεινε το όνομα: Τατάρνα ή ορθότερα Τετάρνα. Σημαίνει -χωρίς να είναι και βέβαιο- τόπο συγκεντρώσεως πολλών ανθρώπων ή ζώων. Σημαίνει πολλούς ή πολλά μαζί. Στα σερβοκροατικά σημαίνει τόπος με "πλούσια βλάστηση". Αυτή ίσως είναι η ορθότερη ετυμολογία.

Γύρω στο 1600, έχουμε τις πρώτες μαρτυρίες για συμμετοχή του μοναστηριού σε επαναστατικά κινήματα και, συγκεκριμένα, στο πρώτο από τα δύο που οργάνωσε ο μητροπολίτης Λαρίσης και Τρίκκης Διονύσιος ο Φιλόσοφος και το οποίο κατέπνιξαν οι Τούρκοι το 1611 στα Γιάννενα. Μετά το 1650 μπορεί να θεωρηθεί περίοδος ακμής για τη μονή, στην οποία πρωταγωνίστησε ο όσιος Ευγένιος ο Αιτωλός.

Η μονή καταστράφηκε ολοκληρωτικά το 1821. Μέχρι τότε όμως υπέστη πολλές λεηλασίες, πυρπολήσεις και αρπαγές ζώων, τόσο από τους Τούρκους, όσο και από ποικίλες ληστρικές συμμορίες που λυμαίνονταν την περιοχή. Η σημαντικότερη από τις καταστροφές αυτές θα πρέπει να ήταν εκείνη του 1821, οπότε οι καλόγεροι μαζί με τον ηγούμενο Κυπριανό βοήθησαν τον Οδυσσέα Ανδρούτσο στην νικηφόρα μάχη κατά των Τούρκων, που έγινε κοντά στην γέφυρα της Τατάρνας.

Το μοναστήρι ξανακτίσθηκε το 1844 όμοιο με το παλαιό, αλλά σε θέση που απείχε 500 μ. νότια. Μετά τις κατολισθήσεις του 1963, το καινούργιο μοναστήρι άρχισε να κτίζεται το 1970.

Η εικόνα της Παναγίας ...στο μοναστήρι Παναγίας Τατάρνας!!

Άγραφα

Η πορεία της διαδρομής σε ολόκληρη την περιοχή των Αγράφων είναι ένα τοπίο εξαιρετικού φυσικού κάλους. Τα νερά των ποταμών, του Αγραφιώτη, του Αχελώου και του Μέγδοβα που κυλάνε και διασταυρώνονται με τις αμέτρητες πηγές, τα απότομα βράχια και τα σκιερά φαράγγια, η ατίθαση βλάστηση και τα ανθρώπινα έργα που έχουν εναρμονιστεί απόλυτα με το φυσικό περιβάλλον συνθέτουν μια εικόνα που όμοια της σπάνια θα συναντήσουμε ξανά.

Σημαντικό για τους φίλους της πεζοπορίας, ότι μεγάλο μέρος της περιοχής διασχίζεται από το ευρωπαϊκό ορειβατικό μονοπάτι Ε4.

Δέος...................Άγραφα Ευρυτανίας.......

Ανεβαίνοντας στο χωριό Άγραφα.....18 χιλιόμετρα ο χωματόδρομος.....Κάτι σαν τα ταξίδια ...Πακιστάν-Ινδία με τους γκρεμούς από κάτω....Περιοχή κατολισθαίνουσα με βεβαρυμένο ιστορικό ...δίπλα μας,από κάτω,ο Αγραφιώτης..........Πάμε για τα Άγραφα!!! —

Τ' Άγραφα είναι ονομαστό χωριό με πλούσια ιστορία και απαράμιλλο φυσικό κάλλος, χτισμένα σε ένα οροπέδιο 880 μέτρων στην πλαγιά του Κουκουρούντζου(1720μ.) και κάτω από τις κορυφές Μουμζέλι και Κοκοτός(1433μ.). Είναι περιτριγυρισμένα από φαράγγια του ποταμού αγραφιώτη και των συμβολών του. Έχει συνολικά γύρω στους 200 κατοίκους τον χειμώνα, ενώ στην απογραφή 18/03/2001 απογράφηκαν 1070. Απέχει 70 χλμ. από το Καρπενήσι.

Τ' Άγραφα είναι η έδρα του Δήμου Αγράφων-Ευρυτανίας. Είναι ο μεγαλύτερος σε έκταση Δήμος της Ευρυτανίας με 288 χιλ. στρέμματα γης, 3.707 κατοίκους και αναλογία κατοίκων ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο δεκατρείς (13). Αποτελείται από επτά δημοτικά διαμερίσματα.

Στ' Άγραφα συμπεριλαμβάνονται και οι οικισμοί Καμάρια, Νιάλα, Πετράλωνα (Σάικα), Παραμερίτα, Γαβρολισιάδα, Χονταίϊκα, Μπλό, Βάρσοι και Μίκρα. Από όλους τους συνοικισμούς τα Καμάρια και η Νιάλα κατοικούνται μόνο το καλοκαίρι από κτηνοτρόφους ενώ κάποιοι άλλοι, είναι σχεδόν ακατοίκητοι.

Στη μέση του χωριού, μπροστά από το Δημαρχείο των Αγράφων είναι η μεγάλη πλακόστρωτη πλατεία με τα πελώρια αιωνόβια πλατάνια και τις δροσερές βρύσες. Τ' Άγραφα είναι ένα μοναδικό χωριό, πνιγμένο στη βλάστηση και τα νερά, ένας μοναδικός τόπος για αποδράσεις και γνωριμία με την αληθινή φύση και την πραγματική ορεινή εμπειρία.

Στ' Άγραφα υπάρχουν πολλές εκκλησίες. Στο κέντρο του χωριού ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι εκκλησίες του Αγίου Δημητρίου (κτίστηκε το 1900) που είναι και ο προστάτης Άγιος του χωριού, η παμπάλαια εκκλησία του Άγίου Γεωργίου (κτίστηκε το 1610) με σπάνιες αχρονολόγητες τοιχογραφίες και η εκκλησία της Παναγίας (κοίμησης της Θεοτόκου) (κτίστηκε το 1600) σε ύψος 980 μέτρα (στο καραούλι του χωριού).

Ο Άγιος Δημήτριος Αγράφων................Το κτίσιμό της άρχισε το 1898 στο λόφο του Αγίου Δημητρίου, σε αντικατάσταση μιας παλιάς μικρής ομώνυμης εκκλησίας. Είναι μία πετρόχτιστη μεγάλη εκκλησία, βασιλικού ρυθμού τρίκλιτη.

Οι κτίστες ήταν από τα Τζουμέρκα με πρωτομάστορα το Βήχα. Όλο το χωριό σύσσωμο κουβαλούσε την πέτρα κι ότι άλλο χρειάζονταν με τα μουλάρια και την ίδια τους την πλάτη. Ξυλογλύπτης ήταν ο φημισμένος από τη Φραγκίστα Ψυχογιός, που ανέλαβε το τέμπλο, τα στασίδια και τα πορτοπαράθυρα. Μαθητής (καλφούδι) του Ψυχογιού υπήρξε ο πατριώτης μας Λάμπρος Κωστούλας της γνωστής οικογενείας των Κωστουλαίων, ο οποίος παντρεύτηκε στο Καροπλέσι και μετά πήγε στο Βόλο. Αργότερα τα ξυλουργικά μηχανήματα του Ψυχογιού τα πήρε ο μάστορας πλέον Λάμπρος Κωστούλας.

Οι εργασίες του ναού ολοκληρώθηκαν το 1924. Στα εγκαίνια παρευρέθη ο Σεβασμιότατος Ναυπακτίας Αμβρόσιος. Την θεμελίωσε ο παπα-Σπύρος Κατσιφός και εγκαινιάστηκε από τον παπα-Γιώργη Παπαγεωργίου, ιεροδιδάσκαλο. Ο Άγιος Δημήτριος έγινε ο Πολιούχος των Αγράφων Ευρυτανίας. Για την ιστορία, από το 1590 έως το 1924 Πολιούχος των Αγράφων ήταν ο Άγιος Γεώργιος. Η καμπάνα του Αγίου Γιωργίου, η οποία αντικατέστησε το σήμαντρο το 1878 δωρεά του πατριώτη μας Χρήστου Τσιγαρίδα, κρεμάστηκε στο πουρνάρι αριστερά του προαύλιου χώρου του Αγίου Δημητρίου, μέχρι να κατασκευαστεί το πρώτο μικρό καμπαναριό του. Είχε κατασκευαστεί στα Σάλωνα, μεταφέρθηκε με κάρο μέχρι την Καστανιά και από εκεί την μετέφεραν οι Αγραφιώτες με φορίο μέχρι το χωριό.

Το 1947 κατά το 2ο αντάρτικο και λόγω του ξύλινου πατώματος βάζοντας φωτιά να ζεσταθούν κάηκε ο ναός και σώθηκε το προσκυνητάρι με την εικόνα που υπάρχει σήμερα και ο επιτάφιος επειδή τα έβγαλαν έξω.

Όταν γύρισαν το 1950 ως ανταρτόπληκτοι βρήκαν το ναό κατεστραμμένο. Ο αείμνηστος στρατηγός Δημήτρης Χρηστίδης, κάλεσε τον κόσμο και είπε :

« Πρέπει να βοηθήσουμε όλοι με ότι μπορεί ο καθένας, να ξαναφτιάξουμε την εκκλησία μας ».

Έστειλε γράμματα στους Αγραφιώτες της Αμερικής και βοήθησαν στέλνοντας χρήματα για το σκοπό αυτό. Οι ντόπιοι έδωσαν ότι μπορούσαν και αξιοσημείωτο είναι ότι δώσανε τις μεγαλύτερες καρυδιές για την ξυλεία.

Ο Λάμπρος Κωστούλας μάστορας πλέον, έφτιαξε χρησιμοποιώντας την τεχνολογία του δασκάλου του, Ψυχογιού, το τέμπλο, τα στασίδια, και τα πορτοπαράθυρα, βοηθούμενος από το Μήτσο Κωστούλα, πρώτο-ξάδερφο και το γιο του Γιώργο.

Ο Άγιος Γεώργιος Αγράφων,παμπάλαιος και ιστορικός(αυτό είναι παρεκκλήσι νεοαναγερθέν)Η πιο παλιά και ονομαστή μεταβυζαντινή εκκλησία των Αγράφων που κτίστηκε το 1610. Στολισμένη από ολόπλευρες τοιχογραφίες και ταλαιπωρημένη από τον χρόνο. Η εκκλησία είχε βουλιάξει το 1887 και μετακινήθηκε ολόκληρη χωρίς να πάθει καμιά ζημιά. Η Ιστορία του είναι συγκλονιστική και οι τοιχογραφίες του,αχνές και εκπληκτικής ομορφιάς!!Δυστυχώς απαγορευόταν να φωτογραφίσουμε .

Παλιά ,το χωριό στέρεψε από το νερό και οι κάτοικοι δεν είχαν να ποτίσουν τους μπαξέδες τους....Τότε ανακάλυψαν μια πηγή 7 χλμ πάνω στο βουνό.....Την εξέτρεψαν και έκαναν ένα ρυάκι που υδροδοτούσε το χωριό...κι έτσι πότιζαν χαρούμενου και έκαναν κατάχρηση του νερού στους κήπους τους........Το φθινόπωρο μπήκε με πολλές βροχές,το ίδιο και ο χειμώνας!!!Κι έτσι το νερό πότισε το σαθρό έδαφος των Αγράφων και έγινε η μεγάλη κατολίσθηση του 1887 που κατέστρεψε το μισό χωριό!!!

Λίγο πριν πέσει ο ήλιος στο χωριό!!

Το Πετρογέφυρο......λίγο πιο κάτω από το χωριό Άγραφα!

Πριν 600 χρονια..........Πετρογέφυρο, λέγεται το γεφύρι που είναι κάτω από το χωριό Άγραφα και ενώνει τις δύο όχθες του ρέματος Μπαρτσιά, λίγο μετά τη συμβολή του με το Σπορόρρεμα . Πρόκειται για ένα αρκετά μεγάλο και όμορφο μονότοξο γεφύρι με καμπύλη ράχη που φέρει προστατευτικά πεζούλια (ύψους πενήντα εκατοστών) και είναι θεμελιωμένο ανάμεσα σε δύο βράχους, ενώ τα «πόδια» του ακουμπούν μέσα στη κοίτη του ποταμού.

Στο παρελθόν, διευκόλυνε τους ταξιδιώτες που πηγαίνανε από τα Άγραφα προς την Βαρβαριάδα και από εκεί προς το γεφύρι του Μανώλη. Σήμερα όμως, έχει αχρηστευτεί, από τον αμαξιτό δρόμο που οδηγεί στα Άγραφα. Στέκεται παραμερισμένο και κρυμμένο πίσω από τα κλαδιά των πλατάνων που πυκνώνουν το τοπίο και κρύβουν τα πάντα γύρω τους, και γι’ αυτό διακρίνεται μόνο η κορυφή της καμάρας του.

Οι κάτοικοι της περιοχής ωστόσο, κόβουν τα κλαδιά αυτά, όχι μόνο για να το βγάλουν από την αφάνεια και να το κάνουν ορατό στους επισκέπτες, αλλά και για να το προστατεύουν από τις φθορές, όταν ο αέρας δυναμώνει. Άλλωστε, το γεφύρι, μαζί με έναν νερόμυλο που είναι εκεί κοντά αποτελούν τα αξιοθέατα της περιοχής που προσκαλούν τους ταξιδιώτες για μια στάση.

Γυμνό και κακοτράχαλο το πεδίο ως τις «Πόρτες», έτσι όπως επιβάλλει ο μύθος των Αγράφων. Από εδώ και πέρα ο τόπος σκληραίνει, γίνει άγριος. Κατηφορίζουμε έχοντας αριστερά μας βαθύ φαράγγι που γεννά το απόκρημνο συγκρότημα Πέντε Πύργοι – Φλυτζάνι – Πλάκα, πρόκληση για κάθε ορειβάτη. Είναι το αλπικότερο των Αγράφων αλλά και το πλέον δύσκολο. Και αν η καλοκαιρινή όψη εντυπωσιάζει, η χειμωνιάτικη καθηλώνει. Άλλος ένας λόγος να φτάσουμε ως εδώ.

Πολύ σκοτεινά για μια κανονική φωτογραφία..............................Οι «Πόρτες των Αγράφων». Ένα πέρασμα στενό ανάμεσα στα βράχια, κομμένο λες με το μαχαίρι. Μια φυσική κορνίζα του Μπορλέρου, της τριγωνικής κορυφής, η μύτη της οποίας χάνεται στα σύννεφα. Μοναδική δίοδος προσέγγισης των Κεντρικών Αγράφων, κομβικό σημείο του παλιού μονοπατιού που ένωνε την Ευρυτανία με την Καρδίτσα. Μια διασημότητα του τόπου των Αγράφων, ένας λόγος για να φτάσουμε ως εδώ, σε απόσταση μιας ώρας από το μικρό ορειβατικό καταφύγιο στη θέση «Ελατάκος» ή δυόμισι ωρών από τον οικισμό Ζυγογιαννέικα, πάντα από το μονοπάτι. Ένα μονοπάτι που συντηρούν με μεράκι οι φίλοι του ΕΟΣ Καρδίτσας.

Το πρώτο κομμάτι του σε ελατόδασος, τόσο πυκνό κατά τόπους που νομίζουμε ότι σκοτείνιασε. Σε απόσταση 15’ από το καταφύγιο, η μοναδική πηγή της διαδρομής, με νερό λιγοστό αλλά παγωμένο. Ακολουθούν οι φτέρες, το ξέφωτο και η παράκαψη της Πετσαλούδας (υψ. 1770 μ.).

Και νερόμυλος και ταβέρνα...η πέστροφα που έφαγα δεν παιζόταν.....κάτω από το χωριό Άγραφα,100 μέτρα από το Πετρογέφυρο....100 μέτρα από τις Πόρτες των Αγράφων.......Εκπληκτικής ομορφιάς τόπος!!

Δεν κατάφερα να φωτογραφίσω την κοιμωμένη των Αγράφων...είναι στα δεξιά της φωτο μου...από εκεί αρχίζει και είναι καταπληκτική η φιγούρα που σχηματίζουν οι κορυφές!!

Παναγία Στάνας των Αγράφων

Κρίμα που η Μονή ήταν κλειστή...............Εδώ την βλέπουμε από απέναντι...καθώς διασχίζουμε το φαράγγι του Ασπρορέματος..........Μεταξύ των χωριών Επινιανά και Άγραφα, προς τα Βόρεια του χωριού Κρέντη, είναι χτισμένο στο σπήλαιο ενός γρανιτένιου βράχου το καθολικό της Μονής “Παναγίας Στάνας” των Αγράφων. Η ιστορία της είναι συνυφασμένη με πολλές παραδόσεις και θρύλους.

Λέγεται ότι περί τα μέσα του 12ου αιώνα βρέθηκε στο βάθος της σπηλιάς από βοσκούς, η εικόνα της Γέννησης της Θεοτόκου. Έτσι έγινε η ανέγερση του μικρού ναού. Μια άλλη παράδοση αναφέρει ότι η εικόνα αυτή μεταφέρθηκε από το χωριό Στάνο της Αμφιλοχίας για να προφυλαχθεί από τους εικονομάχους ή ότι η ονομασία της προέρχεται από τις στάνες των κτηνοτρόφων που υπήρχαν παλαιότερα σε αφθονία στη γύρω περιοχή και ότι η εικόνα τις προστάτευε.

Ο Ναός έχει σχήμα σταυρικό με τρούλο ύψους 7 έως 8 μέτρων και είναι του 15ου ή του 16ου αιώνα, τότε που η ευρύτερη περιοχή των Ευρυτανικών και των Θεσσαλικών Αγράφων απαριθμούσε πολλές χιλιάδες κατοίκους...

Φαράγγι Ασπρόρεμα

Βρίσκεται αριστερά του μοναστηριού της Παναγίας της Στάνας και είναι το μεγαλύτερο σε μήκος (6 χλμ. περίπου) και βάθος (700μ.) φαράγγι, ίσως και πιο άγριο της περιοχής.

Το Ασπρόρεμα αποτελεί ένα από τα ομορφότερα κομμάτια της Αγραφιώτικης γης. Το μονοπάτι που ξεκινάει από τα Επινιανά οδηγεί τον περιπατητή μέσα από βαθιές λαγκαδιές και πυκνά σύδενδρα, πολύβουα νερά και λαμπερούς καταρράκτες.

Επινιανά

Επινιανά - Υψόμετρο 1070 μέτρα

Επινιανά Αγράφων......

Το Σπορόρεμα με...400 ISO..........αργά το απόγευμα,συν το σκοτεινοί της περιοχής.....

Κατά τη διοικητική διαίρεση της Ελλάδας με το σχέδιο “Καποδίστριας”, μέχρι το 2010, ο Άνω Άγιος Βλάσιος ανήκε στο Τοπικό Διαμέρισμα Αγίου Βλασίου, του πρώην Δήμου ΠΑΡΑΚΑΜΠΥΛΙΩΝ του Νομού ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ.

Ο Άνω Άγιος Βλάσιος έχει υψόμετρο 840 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας,

Κάτω μακρυά,η Λίμνη των Κρεμαστών.............Ο Άνω Άγιος Βλάσιος (Τοπική Κοινότητα Αγίου Βλασίου - Δημοτική Ενότητα ΠΑΡΑΚΑΜΠΥΛΙΩΝ), ανήκει στον δήμο ΑΓΡΙΝΙΟΥ της Περιφερειακής Ενότητας ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ που βρίσκεται στην Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας, σύμφωνα με τη διοικητική διαίρεση της Ελλάδας όπως διαμορφώθηκε με το πρόγραμμα “Καλλικράτης”.

Η επίσημη ονομασία είναι “ο Άνω Άγιος Βλάσιος”. Έδρα του δήμου είναι το Αγρίνιο και ανήκει στο γεωγραφικό διαμέρισμα Στερεάς Ελλάδας.

Λίμνη Τριχωνίδα

Στη καρδιά της Αιτωλοακαρνανίας βρίσκεται η λίμνη Τριχωνίδα , η μεγαλύτερη, γραφικότερη αλλά και πιο άγνωστη, στους πολλούς, λίμνη της Ελλάδος.

Η Τριχωνίδα περικλείεται από τα βουνά Αράκυνθο και Παναιτωλικό και αποτελεί τη φυσική λεκάνη απορροής των χειμάρρων αλλά και όλων των επιφανειακών και υπογείων υδάτων της περιοχής

ΓΕΝΙΚΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ, ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΑ, ΥΔΡΟΛΟΓΙΚΑ, ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

Η δημιουργία της λίμνης ήταν αποτέλεσμα μεγάλων γεωλογικών ανακατατάξεων. Η Τριχωνίδα είναι υπόλειμμα παλαιότερης και μεγαλύτερης λίμνης που καταλάμβανε προϊστορικά ολόκληρη τη λεκάνη Αγρινίου. Η παραπάνω διαδικασία υπολογίζεται ότι έλαβε χώρα πριν από 15 20 εκατομμύρια χρόνια περίπου.

Σύμφωνα με την παράδοση, στα αρχαία χρόνια υπήρχε μέσα στη λίμνη μια πόλη που βυθίστηκε. Η πόλη αυτή είχε τρεις κώνους και ίσως από εκεί πήρε το όνομά της η λίμνη: Τρεις κώνοι Τριχωνίδα. Μια άλλη εκδοχή, μάλλον η επικρατέστερη, είναι ότι πήρε το όνομα της από την αρχαία πόλη Τριχώνιο, που βρίσκεται δίπλα στη λίμνη, κοντά στο χωριό της Γαβαλούς.

Η Τριχωνίδα έχει έκταση 96,5 χλμ, η περίμετρος της είναι 51 χλμ. και το βάθος της φθάνει τα 57 μέτρα. Ανατολικά η μορφολογική κλίση των βουνών είναι μεγάλη και οι ακτές απότομες, ενώ στο υπόλοιπο τμήμα της η μορφολογία του εδάφους έχει ομαλή απόληξη με αποτέλεσμα σε πολλά σημεία, και σε συνδυασμό με το μεγάλο μέγεθος της λίμνης, η ακτή να θυμίζει θαλασσινά ακρογιάλια. Γύρω της υπάρχουν πέντε (5) διευρυμένοι Δήμοι (πρώην 3 Δήμοι και 24 Κοινότητες).

Ο όγκος του νερού ανέρχεται περίπου σε 142 εκατομμύρια κυβικά. Οι εισρέουσες ποσότητες νερού προέρχονται από πηγές, κυρίως υπόγειες και από 15 μεγάλους και αρκετούς χείμαρρους, οι οποίοι ξεκινούν από το Παναιτωλικό και τον Αράκυνθο και καταλήγουν στη λίμνη. Ποσότητα νερού προέρχεται και από αποστράγγιση της περιοχής Παναιτωλίου Καινούργιου, που χρησιμοποιούν για άρδευση νερό από τον Αχελώο. Η λίμνη συνδέεται με την αντίστοιχη της Λυσιμαχίας με διώρυγα. Η ποσότητα του νερού που εισρέει στη Λυσιμαχία ρυθμίζεται από τις πόρτες δίπλα στα Γεφύρια του Αλάμπεη.

Το Παναιτωλικό είναι το τελευταίο βουνό της Ρούμελης πριν από το κάμπο του Αγρινίου. Ορθώνεται ακριβώς πάνω από την Τριχωνίδα και είναι αρκετά δασωμένο με αραιά δάση ελάτων που φθάνουν μέχρι τα 1.400 μ. αφήνοντας πάνω στα μεγάλα υψόμετρα μια στενή αλπική ζώνη. Οι απόκρημνες πλαγιές του σκεπάζονται με έλατα ενώ οι πιο χαμηλές είναι πνιγμένες στα κέδρα, τα πουρνάρια και άλλους θάμνους.

Σην Τριχωνίδα έχουν παρατηρηθεί πάνω από 140 είδη πουλιών. Τα 3Ο είδη από αυτά ανήκουν στα απειλούμενα με εξαφάνιση και γι αυτό προστατεύονται αυστηρά από την κοινοτική νομοθεσία.

Η παραλίμνια βλάστηση στην Τριχωνίδα αποτελείται από αιωνόβια πλατάνια, ιτιές, φράξους, λεύκες, καβάκια, λυγαριές, κυπαρίσσια, δάφνες, πικροδάφνες, ευκαλύπτους, καλαμιές, βούρλα, ψαθιά, βαλτώδεις εκτάσεις και εσπεριδοειδή ενώ το άρωμα των λουλουδιών την άνοιξη σε ζαλίζει. Ακριβώς πάνω από τη λίμνη, λίγο έξω από το Πετροχώρι, υπάρχει ακόμη ένα αρκετά μεγάλο κατάλοιπο δάσους ήμερων βελανιδιών.

Στην περιοχή υπάρχουν σπάνια λουλούδια όπως Νούφαρα, Κυκλάμινα, Γλαδιόλες και πλήθος από Ορχιδέες.

Η λίμνη και η γύρω περιοχή είναι πλούσια σε αμφίβια και ερπετά και εδώ βρίσκει καταφύγιο και η όλο και πιο σπάνια στη χώρα μας Βίδρα.