Το «και ζήσαν αυτοί καλά» μοιάζει με τέλος μα δεν είναι. Είναι μια αρχή και μια ευχή μαζί. Γιατί αν το δεις ρεαλιστικά, το «καλά» το έχεις από πριν ή ας είμαστε ρεαλιστές, το έχεις για μια απειροελάχιστη στιγμούλα. Εκεί που χαμογελάς λίγο αμήχανα, λίγο τροπαιούχος και ξεκινάς το ταξίδι σας. Σπάνια ζουν «αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα». Συνήθως αρχίζουν τη ζωή με μια ευτυχία κεκτημένης ταχύτητας, αδοκίμαστη στα σοβαρά της ζωής. Με μια ελπίδα σχεδόν παράλογη, πως όλα θα βαίνουν καλώς και τίποτα δεν θα συμβεί. Ή κι αν συμβεί θα είναι αντιμετωπίσιμο. Τι παράξενη σκέψη κι αυτή. Πόσο απίθανο να συμβεί αυτό. Πόσο ουτοπικό!
Μπορεί η νηνεμία να κρατήσει και πέντε και δέκα χρόνια, μα ο Γολγοθάς έρχεται πάντα κι απαιτεί να τον ανέβεις. Δεν καταλαβαίνει από «εγώ δεν μπορώ, δεν αντέχω». Σοβαρά, τώρα; Δεν μπορείς; Τι μας λες; Η ζωή καλό μου, είναι άλλος ένας τοκογλύφος. Σε διευκολύνει αρχικά κι έπειτα ζητά τα δανεικά της πίσω. Έχεις δεν έχεις να δώσεις, δεν την ενδιαφέρει. Απαιτεί και βιάζεται. Δεν σου δίνει χρόνο να σκεφτείς, να υπολογίσεις , να πράξεις. Ούτε καν να το πάρεις απόφαση με την ησυχία σου δεν σ’ αφήνει. «Τώρα» σου λέει, «τώρα θέλω να σε δω».
Αυτή ακριβώς είναι η στιγμή που αν την ξεπεράσεις μαζί με τον άλλον θα βγείτε όχι αλώβητοι μα απλά τραυματίες. Εκείνη η στιγμή κοστίζει κι όσα «σ’ αγαπώ» κι αν είπες πιο πριν από την δυσκολία τούτη, αυτόματα ακυρώνονται αν δεν μπορέσεις να σταθείς στο ύψος των περιστάσεων και των απαιτήσεων. Τι να τα κάνω τα «σ’ αγαπώ» στα λόγια; Εδώ ζητάμε πράξεις φίλε.
Κι αν δεν το έχεις με τις πράξεις τότε ξεσκεπάζεσαι, όχι μόνο στα μάτια αυτού που πίστεψε σε σένα μα και στα δικά σου τα μάτια. Κατανοείς πέραν κάθε αμφιβολίας πόσο άχρηστος είσαι. Γιατί το εύκολο όλοι το μπορούν, καημένε. Σιγά το πράγμα. Ανευθυνότητα και ξεγνοιασιά έχουν όλοι μέχρι να ενηλικιωθούν. Αν ποτέ δεν μεγάλωσες στην ψυχή ή στο μυαλό, την ζωή δεν την ενδιαφέρει. Δεν θα σου βρει ελαφρυντικά. Περιμένει να μπορείς από την αρχή.
Γι αυτό οι άνθρωποι αγαπιούνται στα δύσκολα. Δένονται ο ένας με τον άλλον. Γίνονται ένα. Όσα δεν μπορεί εκείνος τα μπορείς εσύ κι αντίστροφα. Δυο μαζί σκέφτονται καλύτερα από έναν. Αυτή η δυσκολία τους κάνει συνοδοιπόρους. Στις γιορτές, τα ταξίδια, τις εξόδους, έχει άνεση όλος ο κόσμος. Στις ευθύνες όμως ξεχωρίζουν οι αληθινοί άντρες και οι ικανές γυναίκες από τα παιδάκια της μαμάς.
Ότι κι αν λες, φιλαράκι, όλοι ερωτευτήκαμε. Εντάξει. Σιγά. Δεν είσαι μοναδικός. Στα δύσκολα τι έκανες ή τι θα κάνεις; Εκεί περιμένω να σε δω. Ότι κι αν λες η ζωή δεν θα σ’ αφήσει αδοκίμαστο. Και τότε οι μάσκες θα πέσουν. Αν έχεις ψυχή, χαρακτήρα κι ανατροφή σωστή, ίσως κάτι να γίνει. Αλλιώς, «ρίψασπις». Αυτό καλό μου και τίποτ’ άλλο. Τράβα να λιαστείς σε καμιά παραλία, να ιδρώσεις να ρίξεις κανένα ανώριμο γκομενάκι και να «ζήσεις» τάχα μου λεύτερος κι ωραίος. Πες το όπως θες. Εμείς εδώ αγαπήσαμε κι αγαπάμε και στηρίζουμε και σπαταλιόμαστε και ξοδευόμαστε και σκορπάμε τον εαυτό μας τον ίδιο να είναι ευτυχισμένοι οι αγαπημένοι μας.
Εσύ, δόξασες τον πολύτιμο εαυτούλη σου. Με αυτόν να μείνεις. Δεν κάνεις για μας. Εδώ πολεμάμε. Τι να τους κάνουμε τους δειλούς; Φύρα είσαι. Τράβα πιο πέρα. Κοίτα μας από μακριά. Κι όταν όλα περάσουν – γιατί πάντα περνάνε – εσύ μαζί μας δεν θα μπορείς να γιορτάσεις. Γιατί τι μπορείς να καταλάβεις εσύ από ΖΩΗ;
Ρένα Γέρου
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ http://www.loveletters.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου