Carpe " Μαγιάτικη μέρα..."

 

Μια χειρονομία μικρή,
μια κίνηση αβρή,
ένα χάδι ,ένα χαμόγελο ,
μια λέξη την κατάλληλη στιγμή,
λατρεύω τον τρόπο που μ 'αγάπησες,
δεν φανερώθηκες ποτέ
.... σαν μέρα Μαγιάτικη
η γέννηση κι ο θάνατος μαζί.

Carpe

ΑΓΓΈΛΑ ΚΏΣΤΑ "ΤΟ ΛΥΚΌΦΩΣ ΤΗΣ ΊΡΙΔΑΣ".

 

ΤΟ ΛΥΚΌΦΩΣ ΤΗΣ ΊΡΙΔΑΣ.  

Για την Ιλάρια Σούλια ,τη Σάρα και πολλά άλλα κορίτσια) Ένα λυκόφως σταματημένο πάνω σε στάχυα επίχρυσο σταριού.. Δύση βλαστάρια που ακόμα δεν έχουν ανθίσει, ακουμπημένα σε μεταξένια δέρμα... Κόρες ματιών σε ένα ατέλειωτο και αιώνιο ύπνο.. Στα βιολετί χείλη μπουμπούκια ρόδων

με ευωδιές χρυσάνθεμου μιας ψυχής που φτερούγισε

πάνω σε βουβές καμπάνες που σε κωφαίνουν

από τη ομόφωνη χορωδία χωρίς σολίστες..

Ρέκβιεμ χωρις λόγια, συγχώρεση χωρίς συγχώρεση, κήρυγμα κλεισμένο στην καρδιά εκείνων που δε ζουν πια... Μέσα στο φέρετρο μια άλλη νεράιδα βυθισμένη στο μίσος του κακού που εξακολουθεί να σκάβει καίγοντας τον άψυχο Κόσμο. Ζωές χωρίς αναπνοή και ανθρώπινη ύπαρξη σε μια ατέρμονη αγωνία. Μετάφραση από τα Αλβανικά: Λευτέρης ΣιωμοςΚ/689 α.κ.g.

🌺

MUZGJE JETE...

(Për Ilaria Sula, Sarën dhe shumë vajza të tjera...) Muzgje ndalur në kallinj gruri të praruar Perëndim filizash të paçelur mbështetur në lëkurën e mëndafshtë. Irise të kaltër në sytë gjysëm të mbyllur bebëza në gjumin e pafund, të përjetshëm. Gonxhe trëndafili në buzët ngjyrë vjollcë, copëtuar aromë krizantemash të shpirtit në fluturim, mbi këmbanat e heshtura, shurdhuese nga kori njëzërësh pa solist. Requiem pa fjalë përulësinë e faljes pa falje shpallin mbyllur në zemrën që nuk rreh më, brenda në thellësi të tokës një tjetër Shtojzovalle vrarë nga urrejtja e dorës së ligë mizore varre pa emra vazhdon gërmon teksa Botën pa jetë përzhit Jetën pa frymë lë në agoninë e pafund të ekzistencës njerëzore... ANGELA KOSTA

🌺 CREPUSCOLO D'IRIDE

(A Ilaria Sula, a Sara e a tante altre ragazze...) Crepuscolo fermo su spighe di grano indorato tramonto di gemme posato sulla pelle di seta, iride celeste sugli occhi socchiusi pupille nell'immensa insonnia perenne. Boccioli di rose sulle labbra viola profumo d'incenso dell'anima che vola sopra le campane taciturne... stordite... dal coro all'unisono senza solisti. Requiem privo di parole il perdono senza perdono proclamano racchiuso nel cuore di chi non batte più... Dentro la bara un'altra Silfide immersa nell’odio del malvagio lapidi senza nomi continua a scavare bruciando il Mondo senza più vite... Vita senza fiato, esistenza umana nell'agonia senza fine... ANGELA KOSTA

🌺 TWILIGHTS OF LIFE

(For Ilaria, Sara, and many other girls...) Twilights paused on golden wheat stalks, sunsets of unopened sprouts resting on silk, like skin. Blue irises in half, closed eyes, pupils in the endless, eternal sleep. Rosebuds on violet, colored lips, torn apart, the scent of soul, chrysanthemums in flight above the silent, deafening bells from a chorus in unison, without a soloist. A wordless requiem proclaims the humility of unforgiven forgiveness locked in the heart that no longer beats, deep within the earth another fairy slain by the hatred of a wicked, cruel hand. Graves without names keep being dug as the lifeless World burns and breathless Life remains in the endless agony of human existence... © Angela Kosta (Translated by Ana Korça)

ΙΩΑΝΝΑ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΟΥ "ΑΠΙΑΣΤΕΣ ΨΥΧΕΣ"

 

Καρδιοχτύπια μιας θάλασσας πανάρχαιης μέσα μας. Αρχέγονες γλώσσες προγονικές οι σιωπές μας. Στρατηλάτες τροπαιοφόροι αλώνουν τη γη της ψυχής μας. Νίκες και ήττες σπαράσσουν τον χρόνο τον μυστικό μας. Κόσμοι νεκροί και ζωντανοί χαράσσουν την ιστορία μας. Ψηφιδωτό μυστηριώδες το πεπρωμένο. Οι εποχές μάς περέχουν σαν λήκυθοι νεκρικές. Σπασμένοι αμφορείς οι διαδρομές μας. Αιώνες χωρούν στην ψυχή μας. Πόσος ωκεανός μέσα μας; Λόγια ακατάληπτα ξεστομίζουν οι Πυθίες και γράφουν χρησμούς να τιθασεύσουν το άπειρό μας. Κανείς ποτέ δε μπόρεσε να ζωγραφίσει το πρόσωπό μας. Μνήμη και λήθη κοντοστέκονται για λίγο στα μνημεία, ύστερα ξέφρενες τρέχουν να προλάβουν τους δρομείς με το πρόσωπο του ανέμου. Άπιαστες οι ψυχές μας ξεφεύγουν απ' τις μοίρες και τις αιώνιες καθυστερήσεις τους. Ασύλληπτες καλπάζουν προς ορίζοντες απέραντους. Ο χρόνος μικρό φιλί στα φυλλοκάρδια μας. Χώρες θαυμαστές ο προορισμός μας. Με μάτια μεγάλα κοιτάζουμε τις κορυφές. Με χέρια σίγουρα υπογράφουμε συμφωνίες με την αιωνιότητά μας. Ιωάννα Αθανασιάδου

ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΣΑΚΑΛΗΣ "Τίποτα"

  

Πέρασαν τόσα χρόνια

με όλα όσα έζησες

μέσα σ΄αυτά

γνώρισες χαρές

και λύπες περισσότερες

τώρα κοιτάς

τον εαυτό σου στον καθρέφτη

και λες τι απέμεινε

απ΄όλα αυτά

το πρόσωπο σου άλλαξε

ρυτίδιασε

σκάφτηκε απ΄τον χρόνο

που κάποιος που έχει

να σε δει χρόνια

δεν θα σε αναγνωρίσει

μα και το σώμα

μάζεψε και καμπούριασε

τι απέμεινε

ρωτάς και ξαναρωτάς

κι ακούς μια φωνή

σαν ηχώ να σου λέει

"τίποτα".

ΟΡΛΑΝΤΟ της ΒΙΡΤΖΙΝΙΑ ΓΟΥΛΦ, στο Studio Κυψέλης με την ΚΑΙΤΗ ΙΜΠΡΟΧΩΡΗ και την ΠΕΠΗ ΟΙΚΟΝΟΜΟΠΟΥΛΟΥ. Ένα ανοιξιάτικο θεατρικό αναλόγιο

 Οι ΘΕΑΤΡΙΝΩΝ ΘΕΑΤΕΣ  πιστοί στο ανοιξιάτικο ραντεβού θεατρικού αναλογίου, που έχει καθιερωθεί στο  STUDIO ΚΥΨΕΛΗΣ,  φέτος ενώνουν 2 κυρίες της ελληνικής θεατρικής σκηνής που  συναντούν  το περίφημο ΟΡΛΑΝΤΟ της ΒΙΡΤΖΙΝΙΑ ΓΟΥΛΦ. Την ΚΑΙΤΗ ΙΜΠΡΟΧΩΡΗ και την ΠΕΠΗ ΟΙΚΟΝΟΜΟΠΟΥΛΟΥ, βασικά στελέχη της ομάδας.

      Το Ορλάντο (1928) είναι από τα πιο εκκεντρικά έργα της Virginia Woolf (1882-1941). Αφιερωμένο στη φίλη και ερωμένη της Vita Sackville-West, αποτυπώνει την πορεία του ανδρόγυνου Ορλάντο από τα τέλη του 16ου αιώνα έως τις αρχές του 20ού, ενσωματώνοντας πλήθος ευφυών λογοτεχνικών και ιστορικών σχολίων.

Οι κριτικοί,  το χαρακτήρισαν αινιγματικό, "jeu d' esprit", λογοτεχνική παρωδία, γνήσιο ρομάντζο, ελαφρώς μεταμφιεσμένη μυθιστορηματική βιογραφία αλλά και ως το "μακρύτερο και γοητευτικότερο ερωτικό γράμμα της λογοτεχνίας".

Ο Jorge Luis Borges θεωρούσε το Ορλάντο, το οποίο και μετέφρασε στα ισπανικά, ως "το πιο δυνατό έργο της Γούλφ και ένα από τα αυθεντικότερα έργα της εποχής μας". (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

            "Η Βιρτζίνια Γουλφ παριστά την ελισαβετιανή εποχή ως εποχή αναγέννησης και ζωντάνιας, εποχή έρωτα του Ορλάντο για τη Σάσα, ενώ γύρω επικρατούσε ο «μέγας παγετός» του 1608 και ενώ ένας βαμπιρικός, παιδεραστικός πόθος συνδέει με το ποθητό αυτό αγόρι τη φθίνουσα μορφή της βασίλισσας Ελισάβετ. 

Αρσενικό και θηλυκό αλληλοαπορροφώνται σε μια ροϊκή συνέχεια, καθώς ο Ορλάντο του πρώτου κεφαλαίου φέρεται ως άνδρας και κάπου στο ένα τρίτο της έκτασης του μυθιστορήματος ξυπνά ως γυναίκα, χωρίς τον παραμικρό προβληματισμό για την αλλαγή δέματος ή για τα χρωμοσώματα X και Υ. 

Η αμερικανή αναλύτρια Βικτόρια Σμιθ υποστήριξε πως το θέμα του βιβλίου είναι η αδυνατότητα αναπαράστασης της γυναικείας εμπειρίας από μια γυναίκα, για την οποία η γλώσσα παραμένει ένα αίνιγμα: ο Ορλάντο δεν μπορεί να περιγράψει τη Σάσα ή τη Φύση (τα χρώματα του ουρανού και της θάλασσας) ή τον Έρωτα, ενώ ο «βιογράφος» δεν είναι σε θέση να περιγράψει πλήρως τον Ορλάντο." 

Απόδοση ΒΑΣΙΛΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΥ

Σκηνοθετικη εικαστική επιμέλεια ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΙΒΑΝΟΣ

Επικοινωνία Ζωή Τριανταφυλλίδη 

Με την παράσταση γιορτάζονται τα 15 χρόνια λειτουργίας του Studio Κυψέλης. 

Τρεις παραστάσεις ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 20.30 , 16-23 & 30 ΜΑΪΟΥ.

ΕΙΣΟΔΟΣ ΜΕ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΣΥΝΕΙΣΦΟΡΑ .

ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗΗ ΚΡΆΤΗΣΉ ΘΕΣΕΩΝ ΣΤΟ 210 8819571

Studio ΚΥΨΕΛΗΣ

ΣΠΕΤΣΟΠΟΥΛΑΣ 9 ΚΥΨΕΛΗ

απο Κυψέλης 51.

ΣΠΥΡΟΣ ΖΑΧΑΡΑΤΟΣ "Αστροφυσικός του μέλλοντος" Μνήμη Αντώνη Ζαλώνη

 

Αστροφυσικός του μέλλοντος

Μνήμη Αντώνη Ζαλώνη

Εγώ φεύγω! Μ' ένα πελώριο άσπρο πλοίο, Στ' αχνάρια του φεγγοβολήματος των δελφινιών... Εσείς δεν μπορείτε! Γεμάτοι τραύματα και λυπημένη την ψυχή. Κι ο θάνατος θέλει λεβεντιά και καθαρότητα! Να νικήσετε τη φθορά πριν σας κάψει τα όνειρα. Φεύγω! Καθαρός και μόνος, οι δυνατοί πάντα μόνοι ταξιδεύουν... Κι εκεί που θα γεννιούνται οι επόμενοι, ύμνους θα ψάλλω μελισσών. Θα σας δωρίζω αστρόσκονη και φως... Τι αστροφυσικός έγινα, του μέλλοντος. Για να σας χαρίζω μια λαμπερή Αθανασία... Εγώ ο Αντώνης! Με μετρημένες λέξεις και βήματα πορεύτηκα, μια ζηλευτή πορεία και με το τόξο μου, για να ματώνω το σκοτάδι... Η ζωή θέλει σύνεση και ποιητές στο θρόνο. Τώρα φτάνω στα κατατόπια! Τ' ουρανού... Με σεβασμό Σπύρος Ζαχαράτος 10-IV-25

Η φωτογραφία δημιουργήθηκε με ΑΙ

ΕΛΕΝΗ ΚΟΛΟΚΥΝΘΗ ΜΗΝΙΩΤΗ - ΤΟ ΕΙΚΑΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΕΡΓΟ

Γεννήθηκε στην κοσμοπολίτικη Αλεξάνδρεια το 1926. Φοίτησε στο Αβερώφειο Γυμνάσιο της Ελληνικής Κοινότητας Αλεξανδρείας και μιλούσε Αγγλικά και Γαλλικά. 

Άνθρωπος με ευαισθησία και ευγένεια εκφραζόταν μέσω της ζωγραφικής, στην οποία είχε δάσκαλο το γνωστό Αλεξανδρινό ζωγράφο Γιάννη Μαγκανάρη. Με ιδιαίτερη ευχέρεια στη χρήση των χρωμάτων, στα έργα της που είναι κυρίως ελαιογραφίες και άλλα στα οποία χρησιμοποιεί μικτή τεχνική, αποδίδει με ζωντάνια θέματα από τη φύση καθώς και τοπία και ανθρώπους από τον τόπο που μεγάλωσε, την Αλεξάνδρεια. Ο Νείλος, οι φελούκες, τα καραβάνια είναι θέματα που συναντάμε συχνά στα έργα της

Έφυγε από τη ζωή το Μάιο του 2012 στην Αθήνα, όπου έζησε τα περισσότερα χρόνια της ζωής της παντρεμένη με το Βαγγέλη Μηνιώτη, πρώην μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών.

Ένα δείγμα της δουλειάς της